პირველადი პრევენცია
ცნობილი რისკ-ფაქტორების მართვამ უნდა შეამციროს მწვავე პანკრეატიტის რისკი. დაბალანსებული, უცხიმო დიეტის მიღება, ტრიგლიცერიდების ადეკვატური კონტროლის შენარჩუნება და ალკოჰოლის მიღების შემცირება შეიძლება დაეხმაროს პანკრეატიტის სიხშირის შემცირებას.
პერი-ERCP რექტალური ინდომეტაცინის გამოყენება დადგენილია, როგორც მოვლის სტანდარტი მძიმე მწვავე პოსტ-ERCP პანკრეატიტის რისკის შესამცირებლად.[33][34][35][44] ასევე არსებობს მტკიცებულება, რომელიც აჩვენებს, რომ ინტრავენურმა შეყვანამ რინგერის ლაქტატის 1-3 ლ (ჰარტმანის ხსნარი) პროცედურის დაწყებამდე, დროს ან მის შემდეგ შეიძლება გამოიწვიოს პოსტ-ERCP პანკრეატიტის სიხშირის მნიშვნელოვანი შემცირება.[35][44][45][46] პანკრეასის სადინარის სტენტების გამოყენება რეკომენდებულია შერჩეული მაღალი რისკის მქონე პაციენტებისთვის, რათა შემცირდეს მძიმე პანკრეატიტის რისკი ERCP-ის შემდეგ.[33][35][44]
Oddi-ს სფინქტერის დისფუნქციით (SOD) მქონე პაციენტებისთვის ERCP სფინქტეროტომიით შეიძლება გაათავისუფლოს მექანიკური ობსტრუქცია, რომელიც პასუხისმგებელია ტკივილსა და პანკრეატიტზე; პირიქით, მან შეიძლება გამოიწვიოს მწვავე პანკრეატიტი და მისი გამოყენება იდიოპათიური პანკრეატიტის (და/ან ქრონიკული ტკივილის) მქონე პირებში უნდა შემოიფარგლოს მხოლოდ SOD-ის მაღალი ალბათობის მქონე პირებში (მაგ., პათოლოგიური ვიზუალიზაცია და ღვიძლის ფუნქციის არანორმალური ტესტები).[39]
მეორეული პრევენცია
პრევენციის ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტია პაციენტის ინფორმირება. რისკის ფაქტორების მართვა (დაბალანსებული, უცხიმო დიეტა, ადეკვატური ტრიგლიცერიდების კონტროლი და ალკოჰოლის მიღების რაოდენობის შემცირება, სასურველია ნულამდე) შეიძლება დაეხმაროს მორეციდივე მწვავე პანკრეატიტის სიხშირის შემცირებას. არსებული მონაცემების მიხედვით არსებობს კავშირი მოწევასა და განმეორებით მწვავე პანკრეატიტს შორის. ამიტომ, პაციენტებს მკაცრად უნდა მოუწოდონ სრულად შეიკავონ თავი თამბაქოს მოწევისგან.
ამერიკის გასტროენტეროლოგიური ასოციაცია რეკომენდაციას უწევს ჰოსპიტალიზაციის დროს ხანმოკლე გამოკითხვას ალკოჰოლის მიღებასთან დაკავშირებით.[84] ალკოჰოლით გამოწვეული პანკრეატიტის მქონე პაციენტებს შეიძლება დასჭირდეთ ფარმაკოლოგიური მკურნალობა ალკოჰოლის მოხსნისთვის. წამლების არჩევანი და დოზის მიღების რეჟიმი სხვადასხვა ფაქტორზეა დამოკიდებული, მათ შორის ჩვენებაზე (მაგალითად, ალკოჰოლის მოხსნით გამოწვეული კრუნჩხვები, ალკოჰოლური დელირიუმი) და პაციენტის სპეციფიკურ ფაქტორებზე (მაგ., ღვიძლის უკმარისობა, მედიკამენტების პერორალურად მიღების უნარი). დეტალური რეკომენდაციებისთვის იხილეთ ჩვენი თემა: ალკოჰოლის მოხსნა. ამ ჯგუფის პაციენტებში ზოგადად გამოიყენება თიამინი, ფოლიუმის მჟავა და მულტივიტამინები. საჭიროების შემთხვევაში მაგნიუმი უნდა ჩანაცვლდეს სხვა პრეპარატებით; მაგნიუმის დაბალი დონე ჩვეულებრივ გვხვდება ალკოჰოლთან დაკავშირებული პრობლემების მქონე პაციენტებში.[124]
ნაღვლკენჭოვანი დაავადების ეფექტური მკურნალობა ყველა შესაძლო საშუალებით (როგორიცაა ქოლეცისტექტომია, ენდოსკოპიური რეტროგრადული ქოლანგიოპანკრეატოგრაფია [ERCP], ურზოდეოქსიქოლინის მჟავა), ამცირებს სადინრის ობსტრუქციის რისკს და შესაბამისად პანკრეატიტის რისკსაც. ჰიპერტრიგლიცერიდემიის მქონე პაციენტებში სტატინების გამოყენება ამცირებს პანკრეატიტის განვითარების რისკს.[125] სხვა რისკფატორები შესაძლოა გაკონტროლდეს პაციენტის განათლების და მედიკამენტის დოზის კორექტირების საშუალებით.[126][127]
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას