გართულებები
ბარძაყის ოსტეოპოროზიული მოტეხილობების ინციდენტობა იზრდება; ასეთი მოტეხილობები დაკავშირებულია მნიშვნელოვან უუნარობასა და ცხოვრების ხარისხის დაქვეითებასთან.[166]
მოტეხილობის შემდეგ ნაჩვენებია ფარმაკოლოგიური მკურნალობა. მნიშვნელოვანი რჩება დაცემის პრევენციული ზომები. აშშ-ში სიკვდილობა 20%-ია ბარძაყის მოტეხილობის პირველ წელს, ხოლო ინსტიტუციონალიზაცია ხანგრძლივი მოვლისათვის შეადგენს 20%-ს. ბარძაყის მოტეხილობის შემდეგ ადამინთა დაახლოებით ორი მესამედი არ უბრუნდება ფუნქციონირების წინანდელ დონეს.[3]
ნეკნის მოტეხილობა ხშირია ოსტეოპოროზის მქონე ხანდაზმულ ქალებში[167]
არსებობს მტკიცებულება, რომ ბისფოსფონატების ხანგრძლივი გამოყენება დაკავშირებულია სუბტროხანტერიკული და ბარძაყის ძვლის ატიპურ მოტეხილობებთან.[86][87][88] ტაბუხის ქვედა და ბარძაყის ძვლის დაიფიზის ატიპური მოტეხილობების შესაძლოა გამოვლინდეს ბისფოსფონატებით ხანგრძლივი მკურნალობისას საშუალოდ 7 წლის განმავლობაში. ძირითადი მახასიათებლები მოიცავს სპონტანურ მოტეხილობებს ტრავმის, განივი ან მოკლე ირიბი მიმართულებით და მედიალური წვეროებით სრული მოტეხილობის დროს. მცირე მახასიათებლები მოიცავს ქერქის გასქელებას; ძვლისსაზრდელას რეაქციას ლატერალურ ქერქზე; და რეზორბციის საწინააღმდეგო სხვა წამლების, გლუკოკორტიკოიდების ან პროტონების ტუმბოს ინჰიბიტორების თანამდევ გამოყენებას. პაციენტთა 50%-ში მოტეხილობას წინ უსწრებს ტკივილი ბარძაყის ან საზარდულის არეში.
ხანდაზმულებში ოსტეოპოროზი მოტეხილობებთან ერთად ქრონიკული ტკივილის ხშირი მიზეზია.
ვლინდება მტკიცებულება, რომ ყბის ატიპური ოსტეონეკროზი უკავშირდება ბისფოსფონატების ხანგრძლივ გამოყენებას.[87] ყბის ნეკროზი სპეციფიკურად ვლინდება პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ინტრავენურ ბისფოსფონატებს, რომლებსაც კბილების სუსტი ჰიგიენა აქვთ ან კბილის ამოჭრების, კბილის იმპლანტების და/ან ფესვის არხზე მუშაობის შემდეგ.
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას