მკურნალობის ალგორითმი

მიაქციეთ ყურადღება, რომ ფორმულა/შეყვანის გზა და დოზა შეიძლება განსხვავებული იყოს მედიკამენტების დასახელების და ბრენდის, ფორმულარის ან გეოგრაფიული ადგილმდებარეობის მიხედვით. მკურნალობის შესახებ რეკომენდაციები სპეციფიკურია პაციენტის ჯგუფების მიხედვით: იხილეთ გაფრთხილება

მწვავე

მსუბუქი (I ხარისხი): სტაბილური მდგომარეობა, პერფორაციის/განგრენის ნიშნების გარეშე

Back
1-ლი რიგის – 

დამხმარე მოვლა

მსუბუქი (I ხარისხის) დაავადება განიმარტება, როგორც მწვავე ქოლეცისტიტი ჯანმრთელ პაციენტში, ორგანოს დისფუნქციის გარეშე, მსუბუქი ანთებითი ცვლილებებით ნაღვლის ბუშტში. მდგომარეობა ექვემდებარება თავდაპირველ მედიკამენტურ მკურნალობას.[37]

როცა საეჭვოა მწვავე ქოლეცისტიტის დიაგნოზი, ლაპარასკოპიული ქოლეცისტექტომიის ადრეულად ჩატარების მიზნით იწყება მედიკამენტური მკურნალობა, რაც მოიცავს პერორალურად საკვების მიღების აკრძალვას, ინტრავენურ სითხეებს, ანტიბიოტიკებსა და ანალგეზიას, არტერიული წნევის ინტენსიურ მონიტორინგთან, პულსის კონტროლსა და შარდის გამოყოფის კონტროლთან ერთად.

მედიკამენტური მკურნალობა შეიძლება საკმარისი იყოს და საჭირო არ გახდეს ურგენტული ქირურგიული ჩარევა, თუ ლაპაროსკოპიულ მეთოდზე დროული ხელმისაწვდომობა შეზღუდულია.[51]

Back
განიხილე – 

ემპირიული ინტრავენული ანტიბიოტიკები

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანტიბიოტიკები რეკომენდებულია, თუ ლაბორატორიული და კლინიკური ნიშნების საფუძველზე საეჭვოა ინფექცია.[77]

ემპირიული ინტრავენური ანტიბიოტიკოთერაპია უნდა დაიწყოს ინფექციური იზოლატების იდენტიფიცირებამდე. ანტიბიოტიკების არჩევანი მეტწილად დამოკიდებულია მგრძნობელობის ადგილობრივ მონაცემებზე. მგრძნობელობის ადგილობრივი მონაცემები განსხვავდება გეოგრაფიულად და დროთა განმავლობაში. ორგანიზმის რეზისტენტობის ალბათობა ასევე ცვლაბადობს იმის მიხედვით, იყო თუ არა ინფექცია ჰოსპიტალური ან საზოგადოებაში შეძენილი, თუმცა რეზისტენტული ორგანიზმები შეიძლება საზოგადოებრივ პირობებშიც არსებობდეს.[77]

მკურნალობის ვარიანტებია: პენიცილინი ბეტალაქტამაზას ინჰიბიტორთან (მაგ. პიპერაცილინი/სულბაქტამი, თუ რეზისტენტობა შეადგენს <20%-ზე) ერთად, შესაბამისი ცეფალოსპორინი (მაგ,. ცეფტრიაქსონი), კარბაპენემი (მაგ.,ერტაპენემი) ან ფთორქინოლონი (მაგ., ციფროფლოქსაცინი, ლევოფლოქსაცინი, მოქსიფლოქსაცინი). ფთორქინოლონები რეკომენდებულია მხოლოდ მაშინ, თუ ცნობილია კულტივირებული იზოლატების მგრძნობელობა ან როცა პაციენტს აქვს ალერგია ბეტალაქტამების მიმართ.[77]

სისტემურმა ფტორქინოლონურმა ანტიბიოტიკებმა შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული, უნარშემზღუდველ და პოტენციურად ხანგრძლივი ან შეუქცევადი გვერდითი მოვლენები. ეს მოიცავს, მაგრამ არ შემოიფარგლება მხოლოდ: ტენდიოპათია/მყესების გაწყვეტა; პერიფერიული ნეიროპათია; ართროპათია/ართრალგია; აორტის ანევრიზმა და დისექცია; გულის სარქვლის რეგურგიტაცია; დისგლიკემია; და ცენტრალური ნერვული სისტემის ეფექტები, მათ შორის კრუნჩხვები, დეპრესია, ფსიქოზი და სუიციდური აზრები და ქცევა.[78] დანიშნულების შეზღუდვები ვრცელდება ფტორქინოლონების გამოყენებაზე და ეს შეზღუდვები შეიძლება განსხვავდებოდეს ქვეყნებს შორის. ზოგადად, ფტორქინოლონები უნდა შეიზღუდოს, გამოყენებული იქნას მხოლოდ სერიოზული, სიცოცხლისათვის საშიში ბაქტერიული ინფექციებისას. ზოგიერთმა მარეგულირებელმა სააგენტომ შეიძლება ასევე გირჩიოს მათი გამოყენება მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სხვა ანტიბიოტიკები, რომლებიც ჩვეულებრივ რეკომენდებულია ინფექციისთვის, შეუსაბამოა (მაგ., რეზისტენტობა, უკუჩვენებები, მკურნალობის წარუმატებლობა, მიუწვდომლობა). ვარგისიანობის/მიზანშეწონილობის, უკუჩვენებებისა და სიფრთხილის ზომების შესახებ დამატებითი ინფორმაციისთვის მიმართეთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებსა და წამლების ფორმულარს.

ანაერობული ანტიბიოტიკოთერაპია (მაგ., მეტრონიდაზოლი, კლინდამიცინი) გამოიყენება ბილიურ-ენტერული ანასტომოზის დროს და როცა პაციენტი იწყებს ემპირიულ მკურნალობას, რომელიც ადეკვატურად არ ფარავს Bacteroidesspp-ს.[77]

პაციენტები იმყოფებიან დაკვირვების ქვეშ და უტარდებათ ანტიბიოტიკოთერაპია, შემდგომში ქოლეცისტექტომიის ჩატარების მიზნით. თუმცა, დაყოვნებულ გეგმიურ ქოლეცისექტომიამდე შეიძლება საკმარისი იყოს მხოლოდ დამხმარე ტიპის მოვლა.[79]

I ხარისხის (მსუბუქი ფორმის) დაავადების დროს ანტიბიოტიკოთერაპია შეიძლება შეწყდეს ქოლეცისტექტომიიდან 24 საათის განმავლობაში. თუმცა, თუ ქოლეცისტექტომიის მსვლელობაში გამოჩნდება პერფორაციის, ემფიზემური ცვლილებების ან ნაღვლის ბუშტის ნეკროზის ნიშნები, რეკომენდებულია ანტიბიოტიკოთერაპიის გაგრძელება 4-7 დღის განმავლობაში.[77]

როცა პაციენტი შეძლებს საკვების მიღებას, ინტრავენური ანტიბიოტიკები შეიძლება ჩანაცვლდეს პერორალური ანტიბიოტიკებით.[77][80]

ზემოთ მოცემულია შესაბამისი ანტიბიოტიკების მაგალითები; თუმცა ანტიბიოტიკების და მათი დოზების შერჩევისას იხელმძღვანელეთ ადგილობრივი გაიდლაინებით.

პირველადი პარამეტრები

ამპიცილინ/სულბაქტამი: 1.5 - 3გ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ცეფტრიაქსონი: 1-2 გ ინტრავენურად, ყოველ 12-24 საათში

ან

ერტაპენემი: 1 გ ინტრავენურად ყოველ 24 საათში

მეორეული ვარიანტები

ციპროფლოქსაცინი: 400მგ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში.

ან

ლევოფლოქსაცინი: 500-750 მგ ინტრავენურად, ყოველ 24 საათში

ან

მოქსიფლოქსაცინი: 400 მგ ინტრავენურად, 24 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

ანაერობული ინფექციის ანტიბიოტიკოთერაპია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანაერობული ანტიბიოტიკოთერაპია (მაგ., მეტრონიდაზოლი, კლინდამიცინი) გამოიყენება ბილიურ-ენტერული ანასტომოზის დროს და როცა პაციენტი იწყებს ემპირიულ მკურნალობას, რომელიც ადეკვატურად არ ფარავს Bacteroidesspp-ს. კლინდამიცინის მიმართ რეზისტენტობა Bacteroidesspp-ებში მნიშვნელოვანია.[77]

პირველადი პარამეტრები

მეტრონიდაზოლი: 15 მგ/კგ ინტრავენურად დარტყმითი დოზის სახით, რასაც მოჰყვება 7.5 მგ/კგ ყოველ 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 4000 მგ/დღეში

მეორეული ვარიანტები

კლინდამიცინი: 600-2700 მგ/დღეში ინტრავენურად, დაყოფილი დოზებით, ყოველ 6-12 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები (NSAID)

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები, როგორიცაა დიკლოფენაკი ან ინდომეტაცინი, რეკომენდებულია მედიკამენტური მკურნალობის ფარგლებში, რადგან აღნიშნული მედიკამენტები ავლენს ტკივილგამაყუჩებელ ეფექტს და თრგუნავს პროსტაგლანდინების გამოყოფას ნაღვლის ბუშტის კედელიდან.

პირველადი პარამეტრები

დიკლოფენაკის კალიუმის მარილი: 50 მგ პერორალურად (დაუყოვნებლივი გამოდევნით), დღეში 2-3-ჯერ, საჭიროებისამებრ

ან

ინდომეტაცინი: 25-50 მგ პერორალურად, დღეში 2-3-ჯერ, საჭიროებისამებრ

Back
განიხილე – 

ადრეული ლაპარასკოპიული ქოლეცისტექტომია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

მსუბუქი ქოლეცისტიტის მქონე პაციენტებში, ტოკიოს გაიდლაინებით რეკომენდებულია ადრეული ლაპარასკოპიული ქოლეცისტექტომია (ELC, სიმპტომების დაწყებიდან 72 საათის განმავლობაში), როგორც უპირატესი მკურნალობა.[36] მას აქვს აშკარა სარგებელი დაყოვნებულ ქოლეცისტექტომიასთან შედარებით (>6 კვირაზე სტაციონარში პირველი მიღებისას) გართულებების სიხშირის, ხარჯის, ცხოვრების ხარისხისა და ჰოსპიტალიზაციის ხანგრძლივობის გათვალისწინებით.[55][58][59][60][61][62]

გამოსავლების გათვალისწინებით, მწვავე ქოლეცისტიტის დროს დაყოვნებული ქოლეცისტექტომია არ არის უპირატესი.[84] მაშინაც კი, როდესაც ადრეული ოპერაცია ტარდება სიმპტომების დაწყებიდან 72 საათის განმავლობაში, უსაფრთხოა და ასოცირდება უფრო ნაკლებ საერთო ავადობასთან, საავადმყოფოში უფრო ხანმოკლე დაყოვნებასთან, ანტიბიოტიკოთერაპიის მცირე ხანგრძლივობასა და ნაკლებ ხარჯებთან დაგვიანებულ ქოლეცისტექტომიასთან შედარებით (შესრულებული სიმპტომების დაწყებიდან ≥6 კვირაში). ).[37][38][56][57] [ Cochrane Clinical Answers logo ]

ღია პროცედურაზე გადასვლა შესაძლოა საჭირო გახდეს მნიშვნელოვანი ანთების ფონზე, ანატომიური გარჩევადობის სირთულის გამო ან საყურადღებო სისხლდენისას.[63][64] ELC მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენს ღია ქოლეცისტექტომიაზე გადასვლის მაჩვენებელზე.[58][59] გადასვლის მაჩვენებლები შეფასდა მწვავე ქოლეცისტიტის მქონე 493 პაციენტის ერთ რეტროსპექტიულ მიმოხილვაში, 2010-დან 2013 წლამდე. აღმოჩნდა, რომ სიმძიმის კლასიფიკაცია 2013 წლის ტოკიოს გაიდლაინების მიხედვით ღია ოპერაციაზე გადასვლის ყველაზე მძლავრი პროგნოზული ფაქტორია.[65] ღია ოპერაციაზე გადასვლის დამოუკიდებელი რისკფაქტორებია ასევე მამრობითი სქესი, შაქრიანი დიაბეტი და საერთო ბილირუბინის დონე.[65] ქირურგს, რომელიც ამ ოპერაციას ატარებს, უნდა ჰქონდეს ლაპაროსკოპიული ქოლეცისტექტომიის ჩატარების გამოცდილება, საჭიროების შემთხვევაში - წვდომა ინტრაოპერაციულ ქოლანგიოგრაფიაზე და ე.წ. "ღია მიდგომით" ოპერაციაზე ადვილად გადასვლის შესაძლებლობა.

პაციენტებს, რომელთაც აღენიშნებათ ჩაილდ-ტურკო-პიუს ქულათა სისტემით A ან B ხარისხის ღვიძლის ციროზი, აქვთ ნაკლები პოსტოპერაციული გართულებები, ხანმოკლე ჰოსპიტალიზაციის პერიოდი, ნორმალური დიეტის სწრაფად აღდგენა ELC შემდეგ, ვიდრე ღია პროცედურის შემთხვევაში.[66]

Back
განიხილე – 

კანქვეშა ქოლეცისტოსტომია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

კანქვეშა ქოლეცისტოსტომია მინიმალურად ინვაზიური პროცედურაა. ის შეიძლება გაკეთდეს ადრეულ ეტაპზე, როცა მედიკამენტური მკურნალობა წარუმატებელია ან როცა პაციენტი ქირურგიული ჩარევისთვის ცუდი კანდიდატია და არსებობს გართულებების ან კონსერვატიული მკურნალობის წარუმატებლობის პროგნოზული ფაქტორები (>70 წლის ასაკზე, დიაბეტი, გადიდებული ნაღვლის ბუშტი, მუდმივად მომატებული ლეიკოციტები [>15,000 უჯრედი/მიკროლიტრში]).[68]

რეტროსპექტიული მონაცემები მიანიშნებს, რომ მწვავე ქოლეცისტიტის მქონე პაციენტების 80%-ში კლინიკური გაუმჯობესება მოსალოდნელია ჰოსპიტალიზაციიდან 5 დღის განმავლობაში.[69]

უკუჩვენებებია: არაკორეგირებადი კოაგულოპათია, მასიური ასციტი, რომელიც არ ემორჩილება დრენირებას და ეჭვი განგრენულ ან პერფორაციულ ქოლეცისტიტზე.

არასრული ან ცუდი პასუხი პირველი 48 საათის განმავლობაში შესაძლოა მიუთითებდეს გართულებებსა (მაგ., მილის ამოვარდნა, ნაღვლის ბუშტის კედლის ნეკროზი) ან არასწორ დიაგნოზზე.[7]

Back
განიხილე – 

ნაღვლის ბუშტის ენდოსკოპიური ტრანსპაპილარული დრენაჟი ან ენდოსკოპიური დრენაჟი ულტრაბგერის კონტროლით

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ნაღვლის ბუშტის კანქვეშა ტრანსჰეპატური დრენაჟი ქირურგიული ჩარევის პირველი რიგის ალტერნატივაა მწვავე ქოლეცისტიტის მქონე ოპერაციის მაღალი რისკის პაციენტებში. თუმცა, ნაღვლის ბუშტის ენდოსკოპიური ტრანსპაპილარული დრენაჟი ან ნაღვლის ბუშტის ენდოსკოპიური ულტრაბგერით (EUS) მართვადი დრენაჟი ასევე შეიძლება გათვალისწინებული იყოს ზოგიერთ ვითარებაში.[89][90][91]​ ბოლოდროინდელმა სისტემატურმა მიმოხილვებმა და მეტა-ანალიზებმა მეტად გამოავლინდა, რომ ნაღვლის ბუშტის EUS-ით მართული დრენაში ასოცირდება უკეთეს კლინიკურ შედეგებთან, ვიდრე პერკუტანული ქოლეცისტოსტომია და ნაღვლის ბუშტის ტრანსპაპილარული ენდოსკოპიური დრენაჟი მაღალი რისკის ქირურგიულ პაციენტებში.[89][92][93]​ ამერიკული გასტროენტეროლოგიური ასოციაცია გვთავაზობს ნაღვლის ბუშტის EUS დრენაჟის გამოყენებას მაღალი რისკის ქირურგიულ პაციენტებში მწვავე ქოლეცისტიტით; პერკუტანული ქოლეცისტოსტომიის დრენაჟის მოცილებას მათთან, ვ ვინც არ არიან ქოლეცისტექტომიის კანდიდატები შიდა დრენაჟის და ავთვისებიანი ბილიარული ობსტრუქციის დრენაჟით შერჩეულ პაციენტებში.[89]

ზომიერი (II ხარისხი): სტაბილური მდგომარეობა, პერფორაციის/განგრენის ნიშნებით

Back
1-ლი რიგის – 

დამხმარე მოვლა

ზომიერი (II ხარისხის) დაავადება განიმარტება, როგორც მწვავე ქოლეცისტიტი, რომელიც დაკავშირებულია ნებისმიერ (სულ მცირე, ერთ) ჩამოთვლილ მდგომარეობასთან: ლეიკოციტების მომატება (> 18 000/მიკროლიტრი), პალპირებადი მტკივნეული წარმონაქმნი მუცლის მარჯვენა ზედა კვადრანტში, ჩივილების ხანგრძლივობა >72 საათზე, გამოხატული ადგილობრივი ანთება (განგრენული ქოლეცისტიტი, პერიქოლეცისტური აბსცესი, ღვიძლის აბსცესი, ნაღვლოვანი პერიტონიტი, ემფიზემური ქოლეცისტიტი).[37]

როდესაც საეჭვოა მწვავე ქოლეცისტიტის დიაგნოზი, იწყება მედიკამენტური მკურნალობა, რაც მოიცავს პერორალურად საკვების მიღების აკრძალვას, ინტრავენურ სითხეებს, ანტიბიოტიკებსა და ანალგეზიას, არტერიული წნევის ინტენსიურ მონიტორინგთან, პულსის კონტროლსა და შარდის გამოყოფის კონტროლთან ერთად.

Back
პლიუს – 

ემპირიული ინტრავენული ანტიბიოტიკები

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

ანტიბიოტიკები რეკომენდებულია, თუ ლაბორატორიული და კლინიკური ნიშნების საფუძველზე საეჭვოა ინფექცია.[77]

ემპირიული ინტრავენური ანტიბიოტიკოთერაპია უნდა დაიწყოს ინფექციური იზოლატების იდენტიფიცირებამდე. ანტიბიოტიკების არჩევანი დიდად არის დამოკიდებული მგრძნობელობის ადგილობრივ მონაცემებზე.[77] მგრძნობელობის ადგილობრივი მონაცემები განსხვავდება გეოგრაფიულად და დროთა განმავლობაში. ორგანიზმის რეზისტენტობის ალბათობა ასევე ცვლაბადობს იმის მიხედვით, იყო თუ არა ინფექცია ჰოსპიტალური ან საზოგადოებაში შეძენილი, თუმცა რეზისტენტული ორგანიზმები შეიძლება საზოგადოებრივ პირობებშიც არსებობდეს.[77] ანტიბიოტიკების არჩევანი იმავე პრინციპებს ემყარება, რასაც I ხარისხის დაავადების დროს. II ხარისხის დაავადების დროს ანტიბიოტიკოთერაპია შეიძლება შეწყდეს ქოლეცისტექტომიიდან 24 საათის განმავლობაში. თუმცა, თუ ქოლეცისტექტომიის მსვლელობაში გამოჩნდება პერფორაციის, ემფიზემური ცვლილებების ან ნაღვლის ბუშტის ნეკროზის ნიშნები, რეკომენდებულია ანტიბიოტიკოთერაპიის გაგრძელება 4-7 დღის განმავლობაში.[77]

როცა პაციენტი შეძლებს საკვების მიღებას, ინტრავენური ანტიბიოტიკები შეიძლება ჩანაცვლდეს პერორალური ანტიბიოტიკებით.[77][80]

ანტიბიოტიკების არჩევანია: პენიცილინი ბეტალაქტამაზას ინჰიბიტორთან (მაგ., პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი) ერთად, შესაბამისი ცეფალოსპორინი (მაგ., ცეფტრიაქსონი), კარბაპენემი (მაგ., ერტაპენემი) ან ფთორქინოლონი (მაგ., ციფროფლოქსაცინი, ლევოფლოქსაცინი, მოქსიფლოქსაცინი). ფთორქინოლონები რეკომენდებულია მხოლოდ მაშინ, თუ ცნობილია კულტივირებული იზოლატების მგრძნობელობა ან როცა პაციენტს აქვს ალერგია ბეტალაქტამების მიმართ.[77]

სისტემურმა ფტორქინოლონურმა ანტიბიოტიკებმა შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული, უნარშემზღუდველ და პოტენციურად ხანგრძლივი ან შეუქცევადი გვერდითი მოვლენები. ეს მოიცავს, მაგრამ არ შემოიფარგლება მხოლოდ: ტენდიოპათია/მყესების გაწყვეტა; პერიფერიული ნეიროპათია; ართროპათია/ართრალგია; აორტის ანევრიზმა და დისექცია; გულის სარქვლის რეგურგიტაცია; დისგლიკემია; და ცენტრალური ნერვული სისტემის ეფექტები, მათ შორის კრუნჩხვები, დეპრესია, ფსიქოზი და სუიციდური აზრები და ქცევა.[78]​ დანიშნულების შეზღუდვები ვრცელდება ფტორქინოლონების გამოყენებაზე და ეს შეზღუდვები შეიძლება განსხვავდებოდეს ქვეყნებს შორის. ზოგადად, ფტორქინოლონები უნდა შეიზღუდოს, გამოყენებული იქნას მხოლოდ სერიოზული, სიცოცხლისათვის საშიში ბაქტერიული ინფექციებისას. ზოგიერთმა მარეგულირებელმა სააგენტომ შეიძლება ასევე გირჩიოს მათი გამოყენება მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სხვა ანტიბიოტიკები, რომლებიც ჩვეულებრივ რეკომენდებულია ინფექციისთვის, შეუსაბამოა (მაგ., რეზისტენტობა, უკუჩვენებები, მკურნალობის წარუმატებლობა, მიუწვდომლობა). ვარგისიანობის/მიზანშეწონილობის, უკუჩვენებებისა და სიფრთხილის ზომების შესახებ დამატებითი ინფორმაციისთვის მიმართეთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებსა და წამლების ფორმულარს.

ზემოთ მოცემულია შესაბამისი ანტიბიოტიკების მაგალითები; თუმცა ანტიბიოტიკების და მათი დოზების შერჩევისას იხელმძღვანელეთ ადგილობრივი გაიდლაინებით.

პირველადი პარამეტრები

პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი: 3.375-დან 4.5 გ-მდე ინტრავენურად, ყოველ 6 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ცეფტრიაქსონი: 1-2 გ ინტრავენურად, ყოველ 12-24 საათში

ან

ერტაპენემი: 1 გ ინტრავენურად ყოველ 24 საათში

მეორეული ვარიანტები

ციპროფლოქსაცინი: 400მგ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში.

ან

ლევოფლოქსაცინი: 500-750 მგ ინტრავენურად, ყოველ 24 საათში

ან

მოქსიფლოქსაცინი: 400 მგ ინტრავენურად, 24 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

ანაერობული ინფექციის ანტიბიოტიკოთერაპია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანაერობული ანტიბიოტიკოთერაპია (მაგ., მეტრონიდაზოლი, კლინდამიცინი) გამოიყენება ბილიურ-ენტერული ანასტომოზის დროს და როცა პაციენტი იწყებს ემპირიულ მკურნალობას, რომელიც ადეკვატურად არ ფარავს Bacteroidesspp-ს. კლინდამიცინის მიმართ რეზისტენტობა Bacteroidesspp-ებში მნიშვნელოვანია.[77]

პირველადი პარამეტრები

მეტრონიდაზოლი: 15 მგ/კგ ინტრავენურად დარტყმითი დოზის სახით, რასაც მოჰყვება 7.5 მგ/კგ ყოველ 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 4000 მგ/დღეში

მეორეული ვარიანტები

კლინდამიცინი: 600-2700 მგ/დღეში ინტრავენურად, დაყოფილი დოზებით, ყოველ 6-12 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები (NSAID)

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები, როგორიცაა დიკლოფენაკი ან ინდომეტაცინი, რეკომენდებულია მედიკამენტური მკურნალობის ფარგლებში, რადგან აღნიშნული მედიკამენტები ავლენს ტკივილგამაყუჩებელ ეფექტს და თრგუნავს პროსტაგლანდინების გამოყოფას ნაღვლის ბუშტის კედელიდან.

პირველადი პარამეტრები

დიკლოფენაკის კალიუმის მარილი: 50 მგ პერორალურად (დაუყოვნებლივი გამოდევნით), დღეში 2-3-ჯერ, საჭიროებისამებრ

ან

ინდომეტაცინი: 25-50 მგ პერორალურად, დღეში 2-3-ჯერ, საჭიროებისამებრ

Back
პლიუს – 

ადრეული ქოლეცისტექტომია ან დაყოვნებული ქოლეცისტოსტომია

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

საშუალო სიმძიმის ქოლეცისტიტი ძირითადად არ პასუხობს თავდაპირველ მედიკამენტურ მკურნალობას. პაციენტები, რომელთა მდგომარეობა არ ექვემდებარება კონსერვატიულ მკურნალობას, იგზავნებიან ქირურგიულ ჩარევის ან კანქვეშა ქოლეცისტოსტომისთვის.

ადრეული ლაპარასკოპიული ქოლეცისტექტომია (ELC, სიმპტომების გამოვლენიდან 72 საათის განმავლობაში) რეკომენდებულია, თუ თანამედროვე ლაპარასკოპიული მეთოდები და კვალიფიკაცია ხელმისაწვდომია.[36][54][55][81]

პაციენტებს, რომელთაც აღენიშნებათ ჩაილდ-ტურკო-პიუს ქულათა სისტემით A ან B ხარისხის ღვიძლის ციროზი, აქვთ ნაკლები პოსტოპერაციული გართულებები, ხანმოკლე ჰოსპიტალიზაციის პერიოდი, ნორმალური დიეტის სწრაფად აღდგენა ELC შემდეგ, ვიდრე ღია პროცედურის შემთხვევაში.[66]

ზომიერად მძიმე ქოლეცისტიტის მქონე პაციენტებში, როდესაც არ აღინიშნება ორგანოს დისფუნქცია, მაგრამ ვლინდება ნაღვლის ბუშტის გავრცობილი დაავადება (რამაც შეიძლება გაართულოს ქოლეცისტექტომიის უსაფრთხოდ ჩატარება), უმჯობესია ELC-ის ან ღია ქოლეცისტექტომიის გაკეთება, ისიც მხოლოდ დიდი გამოცდილების მქონე ქირურგების მიერ. თუ ოპერაციის დროს რთულია ანატომიური იდენტიფიკაცია, ELC სასწრაფოდ უნდა შეჩერდეს და ჩარევა გადავიდეს ღია ქოლეცისტოსტომიაზე. ქოლეცისტექტომიის ჩატარება შესაძლებელია 6-8 კვირიანი შუალედის შემდეგ.[36]

კანქვეშა ქოლეცისტოსტომიის მილის ჩადგმა შესაძლებელია ქირურგიული ჩარევისთვის ცუდ კანდიდატებში (როცა სამედიცინო თვალსაზრისით, ოპერაცია რეკომენდებული არ არის). ქოლეცისტოსტომიის მილით ნამკურნალები პაციენტების გაწერა შესაძლებელია მილის თანხლებით, მას შემდეგ, რაც ანთებითი პროცესი კლინიკურად ალაგდება. ამ პაციენტებს შემდგომ უნდა ჩაუტარდეთ ქოლანგიოგრამა ქოლეცისტოსტომის მილის გავლით (6-8 კვირა), რათა შეფასდეს ნაღვლის ბუშტის სადინრის განვლადობა.[37][38]​ თუ სადინარი ღიაა და პაციენტი არის ქირურგიის შესაფერისი კანდიდატი, უნდა დარეფერირდეს ქოლეცისტექტომიისათვის.

მძიმე (III ხარისხი): საეჭვო განგრენა/პერფორაცია ან ორგანოს დისფუნქციის ნიშანი

Back
1-ლი რიგის – 

ჰოსპიტალიზაცია ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში და დამხმარე მოვლა

მძიმე ფორმის (III ხარისხის) დაავადება განიმარტება, როგორც ორგანოს დისფუნქცია ჩამოთვლილიდან სულ მცირე, ერთ ორგანოში/ორგანოთა სისტემაში: გულ-სისხლძარღვთა სისტემის დისფუნქცია (ჰიპოტენზია, რომელიც საჭიროებს მკურნალობას დოპამინით ≥5 მიკროგრამი/კგ წუთში, ან ნორადენალინის [ნორეპინეფრინის] ნებისმიერი დოზით); ცენტრალური ნერვული სისტემა (ცნობიერების დონის დაქვეითება); სასუნთქი სისტემა (PaO2/FiO2 თანაფარდობა <300); თირკმლის დისფუნქცია (ოლიგურია, კრეატინინი >176.8 მიკრომოლი/ლ [>2.0 მგ/დლ]); ღვიძლის დისფუნქცია (INR>1.5); ჰემატოლოგიური დისფუნქცია (თრომბოციტები < 100 000 უჯრედი/მიკროლიტრზე); მძიმე ლოკალური ანთება.[37]

ინტენსიური დამხმარე მოვლა აუცილებელია ორგანოს დისფუნქციის მონიტორინგისა და მკურნალობის მიზნით.

Back
პლიუს – 

ემპირიული ინტრავენული ანტიბიოტიკები

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

ანტიბიოტიკები რეკომენდებულია, თუ ლაბორატორიული და კლინიკური ნიშნების საფუძველზე საეჭვოა ინფექცია.[77]

ემპირიული ინტრავენური ანტიბიოტიკოთერაპია უნდა დაიწყოს ინფექციური იზოლატების იდენტიფიცირებამდე. ანტიბიოტიკების არჩევანი დიდად არის დამოკიდებული მგრძნობელობის ადგილობრივ მონაცემებზე.[77] მგრძნობელობის ადგილობრივი მონაცემები განსხვავდება გეოგრაფიულად და დროთა განმავლობაში. ორგანიზმის რეზისტენტობის ალბათობა ასევე ცვლაბადობს იმის მიხედვით, იყო თუ არა ინფექცია ჰოსპიტალური ან საზოგადოებაში შეძენილი, თუმცა რეზისტენტული ორგანიზმები შეიძლება საზოგადოებრივ პირობებშიც არსებობდეს.[77]

ანტიბიოტიკების ვარიანტია: პენიცილინი ბეტა-ლაქტამაზას ინჰიბიტორთან (მაგ., პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი) ერთად, შესაბამისი ცეფალოსპორინი (მაგ., ცეფეპიმი), კარბაპენემი (მაგ., ერტაპენემი, მეროპენემი) ან მონობაქტამი (მაგ., აზტრეონამი).[77]

ინფექციის წყაროს კონტროლის შემდეგ ანტიბიოტიკოთერაპიის რეკომენდებული ხანგრძლივობა 4-დან 7 დღეს შეადგენს. თუ აღინიშნება ბაქტერიემია გრამ-დადებითი კოკებით (მაგ., Enterococcusspp., Streptococcus spp.), ანტიბიოტიკოთერაპიის რეკომენდებული ხანგრძლივობა სულ მცირე, 2 კვირას შეადგენს.[77] თუ აღინიშნება ნარჩენი კენჭები ან სანაღვლე ტრაქტის ობსტრუქცია, მკურნალობა უნდა გაგრძელდეს ამ ანატომიური პრობლემების კუპირებამდე. თუ ვლინდება ღვიძლის აბსცესი, მკურნალობა უნდა გაგრძელდეს, სანამ კლინიკური, ბიოქიმიური და რადიოლოგიური შემდგომი მეთვალყურეობა არ დაადასტურებს აბსცესის სრულ კუპირებას.[77]

როცა პაციენტი შეძლებს საკვების მიღებას, ინტრავენური ანტიბიოტიკები შეიძლება ჩანაცვლდეს პერორალური ანტიბიოტიკებით.[77][80]

ზემოთ მოცემულია შესაბამისი ანტიბიოტიკების მაგალითები; თუმცა ანტიბიოტიკების და მათი დოზების შერჩევისას იხელმძღვანელეთ ადგილობრივი გაიდლაინებით.

პირველადი პარამეტრები

პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი: 3.375-დან 4.5 გ-მდე ინტრავენურად, ყოველ 6 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ცეფეპიმი: 2 გ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში ერთხელ

ან

ერტაპენემი: 1 გ ინტრავენურად ყოველ 24 საათში

ან

მეროპენემი: 1 გ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში

ან

აზტრეონამი: 1-2 გ ინტრავენურად ყოველ 6-12 საათში ერთხელ

Back
პლიუს – 

ანტიბიოტიკოთერაპია ენტეროკოკის გადაფარვით

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

ვანკომიცინი რეკომენდებულია, როგორც დამხმარე თერაპია Enterococcus spp.-ის წინააღმდეგ III ხარისხის ინფექციის დროს. ლინეზოლიდი ან დაპტომიცინი რეკომენდებულია ვანკომიცინის ჩასანაცვლებლად, თუ ცნობილია, რომ ვლინდება ვანკომიცინ-რეზისტენტული ენტეროკოკებით კოლონიზაცია, ან თუ წინა მკურნალობა მოიცავდა ვანკომიცინს და/ან თუ ბაქტერიული ორგანიზმი გავრცელებულია საზოგადოებაში.[77]

პირველადი პარამეტრები

ვანკომიცინი: 15-20 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში

მეორეული ვარიანტები

ლინეზოლიდი: 600 მგ ინტრავენურად, 12 საათში ერთხელ

ან

დაპტომიცინი: 8-12 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 24 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

ანაერობული ინფექციის ანტიბიოტიკოთერაპია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ანაერობული ანტიბიოტიკოთერაპია (მაგ., მეტრონიდაზოლი, კლინდამიცინი) გამოიყენება ბილიურ-ენტერული ანასტომოზის დროს და როცა პაციენტი იწყებს ემპირიულ მკურნალობას, რომელიც ადეკვატურად არ ფარავს Bacteroidesspp-ს. კლინდამიცინის მიმართ რეზისტენტობა Bacteroidesspp-ებში მნიშვნელოვანია.[77]

პირველადი პარამეტრები

მეტრონიდაზოლი: 15 მგ/კგ ინტრავენურად დარტყმითი დოზის სახით, რასაც მოჰყვება 7.5 მგ/კგ ყოველ 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 4000 მგ/დღეში

მეორეული ვარიანტები

კლინდამიცინი: 600-2700 მგ/დღეში ინტრავენურად, დაყოფილი დოზებით, ყოველ 6-12 საათში ერთხელ

Back
განიხილე – 

ურგენტული ქოლეცისტოსტომია, რომელსაც მოჰყვება დაყოვნებული, გეგმური ქოლეცისტექტომია

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

საჭიროებს მძიმე ადგილობრივი ანთების ურგენტულ მართვას ნაღვლის ბუშტის კანქვეშა დრენირებით (მაგ., კანქვეშა ქოლეცისტოსტომიის მილი), რასაც, ჩვენების მიხედვით, მოჰყვება დაყოვნებული გეგმური ქოლეცისტექტომია 2-3 თვის შემდეგ, როდესაც პაციენტის ზოგადი მდგომარეობა გაუმჯობესდება.[36][83]

პაციენტებს, რომელთაც აღენიშნებათ ჩაილდ-ტურკო-პიუს ქულათა სისტემით A ან B ხარისხის ღვიძლის ციროზი და უკეთდებათ გეგმური ლაპარასკოპიური ქოლეცისტექტომია, აქვთ ნაკლები პოსტოპერაციული საერთო გართულებები, ჰოსპიტალიზაციის ხანმოკლე პერიოდით და უფრო სწრაფად უბრუნდებიან ნორმალურ დიეტას, ვიდრე ღია პროცედურის შემთხვევაში.[66]

ქოლეცისტოსტომიის მილით ნამკურნალები პაციენტების გაწერა შესაძლებელია მილის თანხლებით, მას შემდეგ, რაც ანთებითი პროცესი კლინიკურად ალაგდება. ამ პაციენტებს შემდგომ უნდა ჩაუტარდეთ ქოლანგიოგრამა ქოლეცისტოსტომიის მილის გავლით (6-8 კვირა), რათა შეფასდეს ნაღვლის ბუშტის სადინრის განვლადობა. თუ სადინარი გამავალია და პაციენტი ქირურგიული ჩარევისთვის კარგი კანდიდატია, იგი უნდა გაიგზავნოს ქოლეცისტექტომიის ჩასატარებლად.

back arrow

აირჩიეთ პაციენტების ჯგუფი ჩვენი რეკომენდაციების სანახავად

მიაქციეთ ყურადღება, რომ ფორმულაცია/შეყვანის გზა და დოზირება შეიძლება განსხვავებული იყოს მედიკამენტების დასახელების და ბრენდების, წამლების ფორმულარის ან გეოგრაფიული ადგილმდებარეობის მიხედვით. მკურნალობის შესახებ რეკომენდაციები სპეციფიკურია პაციენტის ჯგუფების მიხედვით. იხილეთ გაფრთხილება

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას