მკურნალობის ალგორითმი

მიაქციეთ ყურადღება, რომ ფორმულა/შეყვანის გზა და დოზა შეიძლება განსხვავებული იყოს მედიკამენტების დასახელების და ბრენდის, ფორმულარის ან გეოგრაფიული ადგილმდებარეობის მიხედვით. მკურნალობის შესახებ რეკომენდაციები სპეციფიკურია პაციენტის ჯგუფების მიხედვით: იხილეთ გაფრთხილება

მწვავე

კანის ჯილეხი, მენინგიტის ნიშნების/სიმპტომების გარეშე

Back
1-ლი რიგის – 

ანტიმიკრობული მონოთერაპია

რეკომენდებულია პერორალური ანტიმიკრობული პრეპარატით საწყისი ემპირიული მონოთერაპია.[1]

პირველი რიგის ანტიმიკრობული მედიკამენტებია დოქსიციკლინი, მინოციკლინი, ციპროფლოქსაცინი და ლევოფლოქსაცინი. თუ ცნობილია, რომ Bacillus anthracis შტამი მგრძნობიარეა პენიცილინისადმი, მკურნალობის ვარიანტებია ამოქსიცილინი და ფენოქსიმეთილპენიცილინი.[1]

ალტერნატიული ანტიმიკრობული მედიკამენტები გამოიყენება წამლის აუტანლობის გაუთვალისწინებელ შემთხვევებში, უკუჩვენებების დროს, ხელმისაწვდომობის არარსებობისას და პირველი რიგის აგენტებზე რეზისტენტობის შემთხვევაში. მკურნალობის ვარიანტებია: ამოქსიცილინ/კლავულანატი, მოქსიფლოქსაცინი, კლინდამიცინი, ოფლოქსაცინი, ომადაციკლინი, ლინეზოლიდი, ტეტრაციკლინი, კლარითრომიცინი, დალბავანცინი, იმიპენემ/ცილასტატინი, მეროპენემი და ვანკომიცინი.[1]

მკურნალობა შეიძლება ჩატარდეს პერორალურად ან ინტრავენურად, რაც დამოკიდებულია კლინიკურ გამოვლინებასა და შერჩეულ ანტიმიკრობულ მედიკამენტზე. სპეციფიკური რეკომენდაციები მოზრდილებისთვის, ორსულობის და პოსტნატალურ პერიოდში, ასევე ბავშვებისთვის, შეიძლება განსხვავდებოდეს. დამატებითი ინფორმაციისთვის გაეცანით თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებს.

ანტიმიკრობული მედიკამენტის გაგრძელება ან შეცვლა ეფუძნება მგრძნობელობაზე კვლევას, მას შემდეგ, რაც ხელმისაწვდომი გახდება შედეგები.[1] მკურნალობის კურსი 7-10 დღეა ან სანამ მიღწეული არ იქნება სტაბილური მდგომარეობის კლინიკური კრიტერიუმი. შესაძლო აეროზოლური ექსპოზიციის მქონე პაციენტების გადაყვანა მკურნალობის რეჟიმიდან ექსპოზიციის შემდგომ პროფილაქტიკაზე (PEP), ექსპოზიციიდან სულ 42-60 დღის განმავლობაში დამოკიდებულია ჯილეხის ვაქცინის სტატუსსა და იმუნოკომპეტენტურობაზე. ბავშვებში, ორსულებსა და პოსტნატალურ პერიოდში მკურნალობის კურსი 60 დღეა.[1] ექსპოზიციის შემდგომი პროფილაქტიკის თაობაზე ინფორმაციისთვის იხილეთ პრევენცია.

ჯილეხის მკურნალობის სარგებელი ჩვეულებრივ, აღემატება ანტიმიკრობული მედიკამენტების არასასურველი ეფექტების რისკს. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ ფთორქინოლონებმა (მაგ., ციპროფლოქსაცინმა, ლევოფლოქსაცინმა, მოქსიფლოქსაცინმა) შეიძლება გამოიწვიოს ცენტრალური ნერვული სისტემის ეფექტები (მაგ., მძიმე ფსიქოზური რეაქციები), მყესის გაგლეჯა და ტენდინიტი, პერიფერიული ნეიროპათია, აორტის ანევრიზმა და დისსექცია, ჰეპატოტოქსიკურობა და გულის დაზიანება. ტეტრაციკლინების გამოყენება 8 წლამდე ასაკის ბავშვებში დაკავშირებულია კბილების პიგმენტაციასთან, თუმცა ეს ნაკლებად ხშირია დოქსიციკლინის მიღების შემთხვევაში და 21 დღემდე დოქსიციკლინის გამოყენება მისაღებად ითვლება. კარბაპენემების (მაგ., იმიპენემ/ცილასტატინი, მეროპენემი) მიღება ასოცირებულია გულყრების განვითარებასთან.[1]

დანიშნულების შეზღუდვები ვრცელდება ფტორქინოლონების გამოყენებაზე და ეს შეზღუდვები შეიძლება განსხვავდებოდეს ქვეყნებს შორის. ზოგადად, ფტორქინოლონები უნდა შეიზღუდოს, გამოყენებული იქნას მხოლოდ სერიოზული, სიცოცხლისათვის საშიში ბაქტერიული ინფექციებისას. ზოგიერთმა მარეგულირებელმა სააგენტომ შეიძლება ასევე გირჩიოს მათი გამოყენება მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სხვა ანტიბიოტიკები, რომლებიც ჩვეულებრივ რეკომენდებულია ინფექციისთვის, შეუსაბამოა (მაგ., რეზისტენტობა, უკუჩვენებები, მკურნალობის წარუმატებლობა, მიუწვდომლობა). ვარგისიანობის/მიზანშეწონილობის, უკუჩვენებებისა და სიფრთხილის ზომების შესახებ დამატებითი ინფორმაციისთვის მიმართეთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებსა და წამლების ფორმულარს.

​რეკომენდებული რეჟიმები ეფუძნება აშშ-ს დაავადებათა კონტროლისა და პრევენციის ცენტრების (CDC) გაიდლაინებს.[1] მკურნალობის აღნიშნული რეჟიმები შესაძლოა განსხვავდებოდეს და დამატებითი ინფორმაციისთვის უნდა გაეცნოთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებს.

პირველადი პარამეტრები

დოქსოციკლინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით <45 კგ-ზე: 2.2 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 100 მგ/დოზა; ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით ≥45 კგ-ზე და მოზრდილები: 100 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ

ან

მინოციკლინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 4 მგ/კგ (მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა) პერორალურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 2 მგ/კგ (მაქსიმუმ 100 მგ/დოზა) დღეში ორჯერ; მოზრდილები: 200 მგ პერორალურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდგომ 100 მგ დღეში ორჯერ

მეტი

ან

ციპროფლოქსაცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 15 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 500 მგ/დოზა; მოზრდილები: 500 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ

ან

ლევოფლოქსაცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით <50 კგ-ზე: 8 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 250 მგ/დოზა; ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით ≥50 კგ-ზე და მოზრდილები: 750 მგ პერორალურად დღეში ერთხელ

ან

ამოქსიცილინი: ბავშვები: 1 თვის ასაკიდან: 25 მგ/კგ პერორალურად დღეში სამჯერ, მაქსიმუმ 1000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 1000 მგ პერორალურად დღეში სამჯერ

მეტი

ან

ფენოქსიმეთილპენიცილინი: ბავშვები: დოზირებასთან მითითების თაობაზე გაიარეთ კონსულტაცია სპეციალისტთან; მოზრდილები: 500 მგ პერორალურად დღეში ოთხჯერ

მეტი

მეორეული ვარიანტები

ამოქსიცილინ/კლავულანატი: ბავშვები 3 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით <40 კგ-ზე: 22.5-45 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 875 მგ/დოზა; ბავშვები 3 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით ≥40 კგ-ზე: 2000 მგ (გახანგრძლივებული გამოთავისუფლების) პერორალურად დღეში ორჯერ; მოზრდილები: 875 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ, ან 2000 მგ (გახანგრძლივებული გამოთავისუფლების) პერორალურად დღეში ორჯერ

მეტი

ან

მოქსიფლოქსაცინი: ბავშვები 3 თვიდან 23 თვის ასაკამდე: 6 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 2 წლიდან 6 წლის ასაკამდე: 5 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 6 წლიდან 12 წლის ასაკამდე: 4 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 12 თვიდან 18 წლის ასაკამდე და სხეულის წონით <45 კგ-ზე: 4 მგ/კგ პერორალურად, დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 12 წლიდან 18 წლის ასაკამდე და სხეულის წონით ≥45 კგ-ზე და მოზრდილები: 400 მგ პერორალურად დღეში ერთხელ

ან

კლინდამიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 10 მგ/კგ პერორალურად დღეში სამჯერ, მაქსიმუმ 600 მგ/დოზა; მოზრდილები: 600 მგ პერორალურად დღეში სამჯერ

მეტი

ან

ოფლოქსაცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 11.25 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 400 მგ/დოზა; მოზრდილები: 400 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ

ან

ომადაციკლინი: ბავშვები 8 წლის ასაკიდან და მოზრდილები: 450 მგ პერორალურად დღეში ერთხელ, 2 დღე, შემდეგ 300 მგ დღეში ერთხელ

ან

ლინეზოლიდი: 12 წლამდე ასაკის ბავშვები: 10 მგ/კგ პერორალურად დღეში სამჯერ, მაქსიმუმ 600 მგ/დოზა; ბავშვები 12 წლის ასაკიდან და მოზრდილები: 600 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ

ან

ტეტრაციკლინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 12.5 მგ/კგ პერორალურად დღეში ოთხჯერ, მაქსიმუმ 500 მგ/დოზა; მოზრდილები: 500 მგ პერორალურად დღეში ოთხჯერ

მეტი

ან

კლარითრომიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 7.5 მგ/კგ პერორალურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 500 მგ/დოზა; მოზრდილები: 500 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ

მეტი

ან

დალბავანცინი: ბავშვები 3 თვიდან 6 წლის ასაკამდე: 22,5 მგ/კგ ინტრავენურად კვირაში ერთხელ, მაქსიმუმ 1500 მგ/დოზა; ბავშვები 6 წლიდან 18 წლის ასაკამდე: 18 მგ/კგ ინტრავენურად კვირაში ერთხელ, მაქსიმუმ 1500 მგ/დოზა; მოზრდილები: 1000 მგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 500 მგ კვირაში ერთხელ

ან

იმიპენემ/ცილასტატინი: ბავშვები 1 თვი ასაკიდან: 25 მგ/კგ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 1000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 1000 მგ ინტრავენურად ყოველ 6 სთ-ში ერთხელ

მეტი

ან

მეროპენემი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 20 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 2000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 2000 მგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ

ან

ვანკომიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 20 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ; მოზრდილები: 15 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 12 საათში ერთხელ

მეტი
Back
განიხილე – 

ქირურგიული ჩარევა

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ზოგიერთ პაციენტთან შეიძლება ნაჩვენები იყოს ქირურგიული ჩარევა (მაგ. ფართო დაზიანებების დროს, რაც იწვევს კომპარტმენტ სინდრომს). ქირურგიული რეზექცია ან მანიპულაცია არ არის რეკომენდებული, ვინაიდან ფუფხის გასკდომამ შეიძლება ინფექციის გავრცელება გამოიწვიოს.[51] ამავე მიზეზით, დისემინაციის თავიდან ასაცილებლად, კანის ნიმუშის აღებისას განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო.

Back
მე-2 რიგის – 

ჯილეხის ანტიტოქსინი

თუ ანტიმიკრობული მედიკამენტები არ არის ხელმისაწვდომი ან შეუსაბამოა, შეიძლება განიხილებოდეს ანტიტოქსინით მონოთერაპია (მაგ., რაქსიკუმაბი, ობილტოქსაქსიმაბი, ჯილეხის იმუნოგლობულინი) ყველა პაციენტისთვის.[1]

ადამიანებთან ჩატარებული კვლევების მონაცემები მწირია, ცხოველებზე ჩატარებულ კვლევებში ეფექტურობა აჩვენა რაქსიბაკუმაბმა და ობილტოქსაქიმაბმა.[65][66]​ ერთმა სისტემური მიმოხილვამ აჩვენა, რომ აღნიშნული აგენტებით ადიუვანტური თერაპია, ჯილეხის ანტიტოქსინთან ერთად, შეიძლება გარკვეულ როლს თამაშობდეს გადარჩენადობის კუთხით, განსაკუთრებით იმ პაციენტებში, ვისთანაც ეფექტური არ არის მხოლოდ ანტიმიკრობული თერაპია.[67]

მონოკლონური ანტისხეულების (მაგ., რაქსიბაკუმაბი, ობილტოქსაქსიმაბი) ანტიტოქსინმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები და ანაფილაქსია, ამიტომ საჭიროა პაციენტების წინასწარი პრემედიკაცია ანტიჰისტამინური პრეპარატით.

აღნიშნული მედიკამენტების მარაგი ინახება სტრატეგიულ ეროვნულ რეზერვში, საგანგებო სიტუაციების დროს გამოსაყენებლად.

პირველადი პარამეტრები

რაქსიბაკუმაბი: ბავშვები, სხეულის წონით ≤10 კგ-ზე: 80 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით > 10-40 კგ-ზე: 60 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით >40 კგ-ზე და მოზრდილები: 40 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

ან

ობილტოქსაქსიმაბი: ბავშვები, სხეულის წონით ≤15 კგ-ზე: 32 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით > 15-40 კგ-ზე: 24 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით >40 კგ-ზე და მოზრდილები: 16 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

ან

ჯილეხის საწინააღმდეგო იმუნოგლობულინი (ადამიანის): ბავშვები: დოზირების თაობაზე მითითებისთვის გაიარეთ კონსულტაცია სპეციალისტთან; მოზრდილები: 420-840 ერთეული ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

Back
განიხილე – 

ქირურგიული ჩარევა

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ზოგიერთ პაციენტთან შეიძლება ნაჩვენები იყოს ქირურგიული ჩარევა (მაგ. ფართო დაზიანებების დროს, რაც იწვევს კომპარტმენტ სინდრომს). ქირურგიული რეზექცია ან მანიპულაცია არ არის რეკომენდებული, ვინაიდან ფუფხის გასკდომამ შეიძლება ინფექციის გავრცელება გამოიწვიოს.[51] ამავე მიზეზით, დისემინაციის თავიდან ასაცილებლად, კანის ნიმუშის აღებისას განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო.

სისტემური ჯილეხი მენინგიტით ან მის გარეშე

Back
1-ლი რიგის – 

კომბინირებული ანტიმიკრობული თერაპია

არანამკურნალები სისტემური ჯილეხის მაღალი ლეტალობის გამო, რეკომენდებულია კომბინირებული ინტრავენური ანტიმიკრობული თერაპია, განსაკუთრებით, მენინგოენცეფალიტით გართულების დროს. ემპირიული მკურნალობის რეჟიმი სამი მედიკამენტის კომბინაციით რეკომენდებულია პირველი რიგის თერაპიად, რომელთაგან ორი ბაქტერიციდული პრეპარატი ანტიმიკრობული მედიკამენტების სხვადასხვა კლასიდანაა პლუს ერთი ანტიმიკრობული წამალი ან პროტეინის სინთეზის ინჰიბიტორია, ან რნმ სინთეზის ინჰიბიტორი.[1]

სისტემური დაავადების მქონე ყველა ბავშვთან, კვლევის შედეგების მოლოდინში, მნიშვნელოვანია მენინგოენცეფალიტის გამორიცხვა და ემპირიული მკურნალობა, ან იმ შემთხვევაში, თუ მენინგოენცეფალიტის გამორიცხვა შეუძლებელია.

პირველი რიგის ანტიმიკრობული მედიკამენტებია: მეროპენემი, ციპროფლოქსაცინი, ლევოფლოქსაცინი, იმიპენემ/ცილასტატინი და ამპიცილინ/სულბაქტამი. თუ ცნობილია, რომ  Bacillus anthracis შტამი მგრძნობიარეა პენიცილინისადმი, მკურნალობის ვარიანტია ბენზილპენიცილინი ან ამპიცილინი. ბავშვებში პენიცილინის ჯგუფის მედიკამენტი უპირატესია, თუ შტამი მგრძნობიარეა პენიცილინისადმი. თუმცა ჯილეხის შტამის პენიცილინისადმი რეზისტენტობის დროს ფთორქინოლონებისა და ტეტრაციკლინების სარგებელი დაავადების მკურნალობისთვის ბავშვებში ბევრად აჭარბებს მათ გამოყენებასთან დაკავშირებულ რისკებს.[1]

პირველი რიგის პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის მაინჰიბირებელი ანტიმიკრობული მედიკამენტებია: მინოციკლინი და დოქსიციკლინი. რეზისტენტობის განვითარების პოტენციალის გამო, არ უნდა გამოვიყენოთ რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორით მონოთერაპია.[1]

ალტერნატიული ანტიმიკრობული მედიკამენტები გამოიყენება წამლის აუტანლობის გაუთვალისწინებელ შემთხვევებში, უკუჩვენებების დროს, ხელმისაწვდომობის არარსებობისას და პირველი რიგის აგენტებზე რეზისტენტობის შემთხვევაში. ალტერნატიული ბაქტერიციდული ანტიმიკრობული მედიკამენტებია: პიპერაცილინ/ტაზობაქტამი, მოქსიფლოქსაცინი და ვანკომიცინი. ალტერნატიული პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი ანტიმიკრობული მედიკამენტებია: ომადაციკლინი, ერავაციკლინი, კლინდამიცინი, ლინეზოლიდი, რიფამპიცინი და ქლორამფენიკოლი.[1]

სპეციფიკური რეკომენდაციები მოზრდილებისთვის, ორსულობის და პოსტნატალურ პერიოდში, ასევე ბავშვებისთვის, შეიძლება განსხვავდებოდეს. დამატებითი ინფორმაციისთვის გაეცანით თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებს.

მედიკამენტური რეჟიმის არჩევანი ყოველთვის განიხილეთ ინფექციური დაავადებების სპეციალისტთან კონსულტაციის შემდეგ. თუ რეკომენდებული პირველი რიგის მედიკამენტების კომბინირებული რეჟიმი უკუნაჩვენებია, ტოლერანტობა არ არის კარგი ან არ არის ხელმისაწვდომი მედიკამენტები, ან ნაკლებად სავარაუდოა მენინგიტი, ყველაზე შესაბამისი რეჟიმის თაობაზე შემდგომი მითითებისთვის გაიარეთ კონსულტაცია ინფექციური დაავადებების სპეციალისტთან. ამ გარემოებებში CDC რეკომენდაციას უწევს ბევრ შესაძლო რეჟიმს, ამიტომ თქვენ უნდა გაეცნოთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებს, რადგან ის სცილდება ამ თემის ფარგლებს.[1]

ანტიმიკრობული მედიკამენტის გაგრძელება ან შეცვლა ეფუძნება მგრძნობელობაზე კვლევას, მას შემდეგ, რაც ხელმისაწვდომი გახდება შედეგები.[1] მკურნალობის კურსი სულ მცირე, 2 კვირიანია. კლინიკური განსჯისა და პაციენტის მდგომარეობის გაუმჯობესების საფუძველზე შეიძლება თერაპიის ხანგრძლივობის შემცირება და ინტრავენური ადმინისტრირებიდან პერორალურზე გადასვლა. პაციენტები, სისტემური ჯილეხით, რომელიც ვითარდება არააეროზოლური შემთხვევის შედეგად, არ საჭიროებენ ექსპოზიციის შემდგომი პროფილაქტიკის (PEP) რეჟიმის გაგრძელებას. თუმცა პაციენტები, შესაძლო აეროზოლური ექსპოზიციით და იმუნოკომპრომისული მდგომარეობით, უნდა გადავიდნენ პერორალურ PEP რეჟიმზე, დაავადების დაწყებიდან ჯამში 60 დღიანი მკურნალობისთვის.[1] ექსპოზიციის შემდგომი პროფილაქტიკის თაობაზე ინფორმაციისთვის იხილეთ  პრევენცია.

ჯილეხის მკურნალობის სარგებელი ჩვეულებრივ, აღემატება ანტიმიკრობული მედიკამენტების არასასურველი ეფექტების რისკს. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ ფთორქინოლონებმა (მაგ., ციპროფლოქსაცინმა, ლევოფლოქსაცინმა, მოქსიფლოქსაცინმა) შეიძლება გამოიწვიოს ცენტრალური ნერვული სისტემის ეფექტები (მაგ., მძიმე ფსიქოზური რეაქციები), მყესის გაგლეჯა და ტენდინიტი, პერიფერიული ნეიროპათია, აორტის ანევრიზმა და დისსექცია, ჰეპატოტოქსიკურობა და გულის დაზიანება. ტეტრაციკლინების გამოყენება 8 წლამდე ასაკის ბავშვებში დაკავშირებულია კბილების პიგმენტაციასთან, თუმცა ეს ნაკლებად ხშირია დოქსიციკლინის მიღების შემთხვევაში და 21 დღემდე დოქსიციკლინის გამოყენება მისაღებად ითვლება. კარბაპენემების (მაგ., იმიპენემ/ცილასტატინი, მეროპენემი) მიღება ასოცირებულია გულყრების განვითარებასთან.[1]

დანიშნულების შეზღუდვები ვრცელდება ფტორქინოლონების გამოყენებაზე და ეს შეზღუდვები შეიძლება განსხვავდებოდეს ქვეყნებს შორის. ზოგადად, ფტორქინოლონები უნდა შეიზღუდოს, გამოყენებული იქნას მხოლოდ სერიოზული, სიცოცხლისათვის საშიში ბაქტერიული ინფექციებისას. ზოგიერთმა მარეგულირებელმა სააგენტომ შეიძლება ასევე გირჩიოს მათი გამოყენება მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სხვა ანტიბიოტიკები, რომლებიც ჩვეულებრივ რეკომენდებულია ინფექციისთვის, შეუსაბამოა (მაგ., რეზისტენტობა, უკუჩვენებები, მკურნალობის წარუმატებლობა, მიუწვდომლობა). ვარგისიანობის/მიზანშეწონილობის, უკუჩვენებებისა და სიფრთხილის ზომების შესახებ დამატებითი ინფორმაციისთვის მიმართეთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებსა და წამლების ფორმულარს.

რეკომენდებული რეჟიმები ეფუძნება აშშ-ს დაავადებათა კონტროლისა და პრევენციის ცენტრების (CDC) გამოქვეყნებულ გაიდლაინებს.[1] მკურნალობის აღნიშნული რეჟიმები შესაძლოა განსხვავდებოდეს და დამატებითი ინფორმაციისთვის უნდა გაეცნოთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებს.

ემპირიული მკურნალობის რეჟიმი სამი მედიკამენტის კომბინაციით რეკომენდებულია პირველი რიგის თერაპიად, რომელთაგან ორი ბაქტერიციდული პრეპარატი ანტიმიკრობული მედიკამენტების სხვადასხვა კლასიდანაა პლუს ერთი ანტიმიკრობული წამალი ან პროტეინის სინთეზის ინჰიბიტორია, ან რნმ სინთეზის ინჰიბიტორი. ეს პრეპარატები არ უნდა იყოს გამოყენებული მონოთერაპიისთვის ამ ჩვენებით. თუ რეკომენდებული პირველი რიგის მედიკამენტების კომბინირებული რეჟიმი უკუნაჩვენებია, ტოლერანტობა არ არის კარგი ან მედიკამენტები არ არის ხელმისაწვდომი, ან ნაკლებად სავარაუდოა მენინგიტი, ყველაზე სათანადო რეჟიმის თაობაზე შემდგომი მითითებისთვის გაიარეთ კონსულტაცია ინფექციური დაავადებების სპეციალისტთან.[1]

პირველადი პარამეტრები

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

მეროპენემი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 40 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 2000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 2000 მგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ციპროფლოქსაცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 10 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 400 მგ/დოზა; მოზრდილები: 400 მგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ლევოფლოქსაცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით <50 კგ: 10 მგ/კგ ინტრავენურად, ყოველ 12 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 250 მგ/დოზა; ბავშვები 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით ≥50 კგ: 750 მგ ინტრავენურად, ყოველ 24 საათში ერთხელ; მოზრდილები: 500 მგ ინტრავენურად, ყოველ 12 საათში ერთხელ

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

იმიპენემ/ცილასტატინი: ბავშვები 1 თვი ასაკიდან: 25 მგ/კგ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 1000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 1000 მგ ინტრავენურად ყოველ 6 სთ-ში ერთხელ

მეტი

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ამპიცილინ/სულბაქტამი: ბავშვები: 50 მგ/კგ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 2000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 3000 მგ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ნატრიუმ ბენზილპენიცილინი: ბავშვები: დოზირების თაობაზე კონსულტაცია გაიარეთ სპეციალისტთან; მოზრდილები: 2.4 გ ინტრავენურად, ყოველ 4 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ამპიცილინიამპიცილინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 50 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 3000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 2000 მგ ინტრავენურად ყოველ 4 საათში ერთხელ

მეტი

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

მინოციკლინი: ბავშვები: 4 მგ/კგ (მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა) ინტრავენურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 2 მგ/კგ (მაქსიმუმ 100 მგ/დოზა) ყოველ 12 საათში ერთხელ; მოზრდილები: 200 მგ ინტრავენურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 100 მგ ყოველ 12 საათში ერთხელ

მეტი

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

დოქსოციკლინი: ბავშვები: 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით <45 კგ: 2.2 მგ/კგ (მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა) ინტრავენურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 2.2 მგ/კგ (მაქსიმუმ 100 მგ/დოზა) ყოველ 12 საათში ერთხელ; ბავშვები: 1 თვის ასაკიდან და სხეულის წონით ≥45 კგ-ზე და მოზრდილები: 200 მგ ინტრავენურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 100 მგ ყოველ 12 საათში ერთხელ

მეორეული ვარიანტები

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი: ბავშვები: 75 მგ/კგ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 4000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 3.375 გ ინტრავენურად 4 საათში ერთხელ

მეტი

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

მოქსიფლოქსაცინი: ბავშვები 3 თვიდან 23 თვის ასაკამდე: 6 მგ/კგ ინტრავენურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 2 წლიდან 6 წლის ასაკამდე: 5 მგ/კგ ინტრავენურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 6 წლიდან 12 წლის ასაკამდე: 4 მგ/კგ ინტრავენურად დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 12 თვიდან 18 წლის ასაკამდე და სხეულის წონით <45 კგ-ზე : 4 მგ/კგ ინტრავენურად, დღეში ორჯერ, მაქსიმუმ 200 მგ/დოზა; ბავშვები 12 წლიდან 18 წლის ასაკამდე და სხეულის წონით ≥45 კგ-ზე და მოზრდილები: 400 მგ ინტრავენურად ყოველ 24 საათში ერთხელ

ან

ბაქტერიციდული მედიკამენტები

ვანკომიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 20 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ; მოზრდილები: 15 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 12 საათში ერთხელ

მეტი

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

ომადაციკლინი: მოზრდილები: 200 მგ ინტრავენურად, თავდაპირველად ერთჯერადი დოზით, შემდეგ 100 მგ ყოველ 24 საათში

მეტი

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

ერავაციკლინი: ბავშვები 8 წლის ასაკიდან და მოზრდილები: 1 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 12 საათში ერთხელ

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

კლინდამიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 13.3 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 900 მგ/დოზა; მოზრდილები: 900 მგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

ლინეზოლიდი: 12 წლამდე ასაკის ბავშვები: 10 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 8 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 600 მგ/დოზა, ბავშვები 12 წლის ასაკიდან: 15 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 12 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 600 მგ/დოზა; მოზრდილები: 600 მგ ინტრავენურად ყოველ 12 საათში ერთხელ

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

რიფამპიცინი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 10 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 12 სთ ერთხელ, მაქსიმუმ 300 მგ/დოზა; მოზრდილები: 600 მგ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში ერთხელ

ან

პროტეინის/რნმ-ის სინთეზის ინჰიბიტორი

ქლორამფენიკოლი: ბავშვები 1 თვის ასაკიდან: 25 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 6 საათში ერთხელ, მაქსიმუმ 1000 მგ/დოზა; მოზრდილები: 1000 მგ ინტრავენურად ყოველ 6-8 სთ-ში ერთხელ

მეტი
Back
პლიუს – 

ჯილეხის ანტიტოქსინი

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

არაკანისმიერი სისტემური ჯილეხის მქონე პაციენტებში, ანტიმიკრობულ თერაპიასთან ერთად რეკომენდებულია ანტიტოქსინით მონოთერაპია (მაგ., რაქსიბაკუმაბი, ობილტოქსაქსიმაბი, ჯილეხის იმუნოგლობულინი). ამ ჩვენებისთვის რაქსიბაკუმაბი და ობილტოქსაქსიმაბი უპირატესია ჯილეხის ინტრავენურ იმუნოგლობულინზე.[1]

პრიორიტეულია მისი გამოყენება ჰემოდინამიკურად არასატაბილური მდგომარეობის მქონე პაციენტებში ან რესპირატორული კომპრომისით, თუ მიწოდება შეზღუდულია.[1]

ადამიანებთან ჩატარებული კვლევების მონაცემები მწირია, ცხოველებზე ჩატარებულ კვლევებში ეფექტურობა აჩვენა რაქსიბაკუმაბმა და ობილტოქსაქიმაბმა.[65][66]​ ერთმა სისტემური მიმოხილვამ აჩვენა, რომ აღნიშნული აგენტებით ადიუვანტური თერაპია, ჯილეხის ანტიტოქსინთან ერთად, შეიძლება გარკვეულ როლს თამაშობდეს გადარჩენადობის კუთხით, განსაკუთრებით იმ პაციენტებში, ვისთანაც ეფექტური არ არის მხოლოდ ანტიმიკრობული თერაპია.[67]

მონოკლონური ანტისხეულების (მაგ., რაქსიბაკუმაბი, ობილტოქსაქსიმაბი) ანტიტოქსინმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები და ანაფილაქსია, ამიტომ საჭიროა პაციენტების წინასწარი პრემედიკაცია ანტიჰისტამინური პრეპარატით.

აღნიშნული მედიკამენტების მარაგი ინახება სტრატეგიულ ეროვნულ რეზერვში, საგანგებო სიტუაციების დროს გამოსაყენებლად.

პირველადი პარამეტრები

რაქსიბაკუმაბი: ბავშვები, სხეულის წონით ≤10 კგ-ზე: 80 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით > 10-40 კგ-ზე: 60 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით >40 კგ-ზე და მოზრდილები: 40 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

ან

ობილტოქსაქსიმაბი: ბავშვები, სხეულის წონით ≤15 კგ-ზე: 32 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით > 15-40 კგ-ზე: 24 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით; ბავშვები, სხეულის წონით >40 კგ-ზე და მოზრდილები: 16 მგ/კგ ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

მეორეული ვარიანტები

ჯილეხის საწინააღმდეგო იმუნოგლობულინი (ადამიანის): ბავშვები: დოზირების თაობაზე მითითებისთვის გაიარეთ კონსულტაცია სპეციალისტთან; მოზრდილები: 420-840 ერთეული ინტრავენურად, ერთჯერადი დოზით

Back
განიხილე – 

ქირურგიული ჩარევა

დამატებითი მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი</strong> პაციენტისთვის შერჩეული ჯგუფიდან

ქირურგიული ჩვენებები შეზღუდულია, თუმცა შეიძლება ნაჩვენები იყოს ნაწლავის იშემიის, ნეკროზისა და პერფორაციის მქონე პაციენტებში ან ზედა სასუნთქსი გზების ობსტრუქციის დროს.[70]

Back
პლიუს – 

დამხმარე მკურნალობა

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

ჯილეხისმიერი მენინგიტის მქონე პაციენტებში, რომელთაც აქვთ თავის ტვინის შეშუპების ნიშნები, განიხილეთ მანიტოლის ან ჰიპერტონული ხსნარის გამოყენება. სისტემური ჯილეხით დაავადებული პაციენტების გადარჩენადობის შანსი უფრო მაღალი იყო მანიტოლის დანიშვნის შემთხვევაში, ვიდრე იმ პაციენტებში, ვინც არ მიიღო ეს მედიკამენტი.[1]

კლინიკური ჩვენებისას განიხილეთ კორტიკოსტეროიდები. სისტემური ჯილეხით დაავადებულ მოზრდილებში, კორტიკოსტეროიდების ჯგუფის მონაწილეთა გადარჩენადობის შანსები სტატისტიკურად არ განსხვავდებოდა იმ პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც არ იღებდნენ კორტიკოსტეროიდებს. მიუხედავად იმისა, რომ კორტიკოსტეროიდებმა არ აჩვენა სარგებელი გადარჩენადობის მხრივ, ის არ იწვევდა ზიანს.[1]

ჯილეხისმიერი ჰემორაგიული მენინგიტის მქონე პაციენტებში განიხილეთ ინტრაკრანიული სისხლდენისა და თავის ტვინის შეშუპების საწინააღმდეგო თერაპია (მაგ., ნიმოდიპინი). მიუხედავად იმისა, რომ ეს არის ინტრაცერებრული სისხლდენის სტანდარტული მკურნალობა, არ არსებობს მონაცემები, რომლითაც მხარდაჭერილია ჯილეხისმიერი მენინგიტის დროს ამ თერაპიის თეორიული სარგებელი.[1]

კლინიკური გამოვლინების მიხედვით შეიძლება რეკომენდებული იყოს მექანიკური ვენტილაცია და ჰემოდინამიკური მხარდაჭერა.

Back
პლიუს – 

სითხის დრენირება

მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ყველა</strong> პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში

​პლევრული გამონაჟონი და სხვა სახის სითხის დაგროვება (მაგ., ასციტი, პერიკარდიული გამონაჟონი) ინჰალაციური და გასტროინტესტინური ჯილეხის ხშირი გართულებაა, თუმცა შეიძლება შეგვხვდეს სხვა ფორმების დროსაც. იმ შემთხვევაში, თუ პაციენტს ჯილეხის ინფექციის შემდგომ განუვითარდა პლევრიტი ან ასციტი, რეკომენდებულია ამ სითხის ადრეული და ინტენსიური დრენირება.[1]

პლევრული გამონაჟონის შემთხვევაში თორაკოცენტეზთან შედარებით უპირატესია პლევრის დრენაჟი, რადგან გამონადენმა შეიძლება მილის დიდი ხნით დატოვება მოითხოვოს. შესაძლოა საჭირო გახდეს თორაკოტომია ან თორაკალური ქირურგია ვიდეო-დახმარებით, ჟელატინისებრი ან ღრუს შემცველი გროვების მოსაცილებლად.[1] თუ სითხე ხელახლა დაგროვდა პლევრულ ან პერიტონულ სივრცეში, რეკომენდებულია განმეორებითი დრენირება.

ლეტალური ტოქსინის მაღალი კონცენტრაცია დაფიქსირდა პლევრულ და ასციტური სითხეში. აღნიშნული ტოქსინის დონის შემცირება აუმჯობესებს გადარჩენადობას. პლევრული სითხის დრენირება, ფილტვზე მექანიკური ზეწოლის შემცირებით, ასევე აუმჯობესებს გადარჩენადობას. ამ კავშირის შესასწავლად მრავალრიცხოვან შემთხვევათა სერიით მხარდაჭერილია ნებისმიერი კლინიკური ან რადიოგრაფიული პლევრული გამონაჟონის ადრეული და ინტენსიური დრენირება.[68]

back arrow

აირჩიეთ პაციენტების ჯგუფი ჩვენი რეკომენდაციების სანახავად

მიაქციეთ ყურადღება, რომ ფორმულაცია/შეყვანის გზა და დოზირება შეიძლება განსხვავებული იყოს მედიკამენტების დასახელების და ბრენდების, წამლების ფორმულარის ან გეოგრაფიული ადგილმდებარეობის მიხედვით. მკურნალობის შესახებ რეკომენდაციები სპეციფიკურია პაციენტის ჯგუფების მიხედვით. იხილეთ გაფრთხილება

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას