მონიტორინგი
მედიკამენტური მკურნალობის დაწყების შემდეგ, პაციენტებს, როგორც წესი, დასჭირდებათ ლაბორატორიული მონიტორინგი 1 თვის შემდეგ და შემდეგ დაახლოებით 3 თვის ინტერვალით, თუმცა ეს შეიძლება განსხვავდებოდეს გამოყენებული კონკრეტული მედიკამენტის მიხედვით.[69][187] ლაბორატორიული ტესტირების შედეგები უნდა იყოს ინტერპრეტირებული პაციენტის მკურნალობაზე პასუხის კონტექსტში.
ზოგადად, სავალდებულოა სისხლის საერთო ანალიზი, ელექტროლიტები და ღვიძლის ფუნქციური ტესტები. შრატში წამლის დონე ზოგიერთ შემთხვევაში სასარგებლოა, თუმცა ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია, თუ წამალი არაეფექტურია. შრატში ყველა ანტიკონვულსანტის დონის მონიტორინგია შესაძლებელი, თუმცა ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი ძველი მედიკამენტების, მაგალითად ფენიტოინის, კარბამაზეპინის, ვალპროატის მჟავისა და ფენობარბიტალის შემთხვევაშია. პაციენტებს უნდა მიეცეთ კონსულტაცია ყველაზე გავრცელებულ გვერდით ეფექტებსა და იდიოსინკრატიულ რეაქციებზე კონკრეტული მედიკამენტების მიმართ, რომლებსაც ისინი იღებენ. ისინი გაფრთხილებულები უნდა იყვნენ მძიმე რეაქციებისთვის დამახასიათებელი კონკრეტული ნიშნებისა და სიმპტომების შესახებ.
პაციენტები უნდა წაახალისონ, აწარმოონ გულყრების ჩანაწერი დღიურის ან სმარტფონის აპლიკაციის გამოყენებით. შემდგომი ვიზიტის დროს უნდა შეფასდეს პაციენტთა კრუნჩხვების რაოდენობა, უნდა განიხილებოდეს მედიკამენტების სიები და შეფასდეს გვერდითი მოვლენები (უწყვეტი, მაქსიმალური დოზა). პაციენტები ასევე უნდა შეფასდნენ გუნება-განწყობილების დარღვევებზე, რომლებიც გავრცელებული თანმხლები მოვლენაა ამ დაავადების.[55] გარდა ამისა, ცხოვრების ხარისხის შეფასება ხშირად გამოსადეგია; მაგალითად, QOLIE10.[188]
პაციენტები, რომლებიც იღებენ ქრონიკულ ანტიკონვულსანტურ თერაპიას, უნდა იტარებდნენ მონიტორინგს შესაძლო გრძელვადიანი გვერდითი ეფექტებისთვის. ეს შეიძლება მოიცავდეს ძვლის სიმკვირივის დაკარგვას, წონის ცვლილებას, ქცევის ცვლილებებს, თირკმლის კენჭებს და ცერებრალური დისფუნქციას.
პაციენტებს, რომლებმაც მიაღწიეს გულყრებისგან თავისუფალ პერიოდებს, შეიძლება საბოლოოდ მოისურვონ შეწყვიტონ ანტიკონვულსანტები. იხ მენეჯმენტის მიდგომა.
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას