პოდაგრა

მიმოხილვა 
თეორია 
დიაგნოზი 
მართვა 
მეთვალყურეობა 
წყაროები 

მწვავე პოდაგრის მკურნალობის მოკლევადიანი მიზანი არის ტკივილის სწრაფი მოხსნა და ფუნქციის შენარჩუნება. გრძელვადიანი მიზნებია: განმეორებითი შეტევებისა და სახსრის ქრონიკული დესტრუქციის პრევენცია. რაც უფრო ადრე დაიწყება მკურნალობა, მით უკეთესია კლინიკური პასუხი.

ხანმოკლე მართვა

პოდაგრას გამწვავების მქონე პაციენტებში რეკომენდებული პირველი რიგის მკურნალობის ვარიანტებია არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო მედიკამენტები, კორტიკოსტეროიდები ან კოლხიცინი.[53][81][82] მკურნალობის კურსი ჩვეულებრივ 7-დან 14 დღემდეა. თუმცა, არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების მიღება უნდა მოხდეს უმოკლეს დროში, ყველაზე დაბალი ეფექტური დოზით.

მკურანლობის ვარიანტებს შორის არჩევანი უნდა დაეყრდნოს პაციენტის სურვილს, პოტენციურ რისკებს და უკუჩვენებებს (მაგ. თირკმელების ფუნქციის დარღვევა არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების შემთხვევაში).[53][81]

ურატის შემამცირებელი პრეპარატებით მკურნალობის დაწყება (მაგ. ქსანთინ ოქსიდაზას ინჰიბიტორები, როგორებიცაა ალოპურინოლი და ფებუქსოსტატი; ურიკოზურიული აგენტები, მაგ. პრობენეციდი ან პეგლოტიკაზი), როგორც წესი, არ არის რეკომენდებული პოდაგრას გამწვავების პირველი ეპიზოდის მქონე პაციენტებში.[81][83]

NSAID

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების გამოყენება აჩერებს მწვავე პოდაგრის ანთებით კასკადს ადრეულ ეტაპზე გამოყენების შემთხვევაში და წარმოადგენს პირველი რიგის მკურნალობას, თუ არ გვაქვს უკუჩვენება. ასევე გამოიყენება პოდაგრის შეტევების სუპრესიის მიზნით, ურატის შემამცირებელი პრეპარატების შემანარჩუნებელი თერაპიის დაწყებისას.[81]
ხშირად იყენებენ ინდომეტაცინს, თუმცა არ არსებობს მტკიცებულებები, რომ მისი გამოყენება უფრო ეფექტური იყოს, ვიდრე არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატებისა.[84] Cochrane-ის ერთმა მიმოხილვამ ზომიერი მტკიცებულებით აღნიშნა, რომ არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებს და ციკლო-ოქსიგენაზა-2 (COX-2) სელექციური ინჰიბიტორებს, მსგავსი ეფექტურობა აქვთ ტკივილის, შეშუპების, მკურნალობის წარმატებისა და ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებაში პოდაგრის მქონე პაციენტებში.[85] [ ] მიმოხილვამ ვერ გამოავლინა განსხვავება ჯგუფებს შორის ფუნქციის მიხედვით, თუმცა ეს შედეგი დაფუძნებული იყო დაბალი სიზუსტის მტკიცებულებებზე. გვერდითი მოვლენების გამო (ძირითადად კუჭ-ნაწლავის მხრივ) მოხსნის მაღალი სიხშირე დაფიქსირდა არასელექციური არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებში.[85] [ ] დამატებითი სისტემური მიმოხილვის შედეგად დადგინდა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ COX-2 ინჰიბიტორები თანაბრად ეფექტურია, როგორც არასელექციური არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები ტკივილის შესამსუბუქებლად პაციენტებში პოდაგრით, COX-2 ინჰიბიტორები შეიძლება უფრო სასარგებლო იყოს მთლიანობაში.[86]
ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატების არჩევანი უნდა განისაზღვრებოდეს პაციენტის სურვილის გათვალისწინებით.[81]
გასტროენტეროლოგიური ტრაქტის გართულებების მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში პარალელურად უნდა დაინიშნოს პროტონის ტუმბოს ინჰიბიტორი ან მიზოპროსტოლი. პროტონის-ტუმბოს ინჰიბიტორები უნდა იყოს გათვალისწინებული ყველა პაციენტისთვის, რომლებიც იღებენ არასტეროიდულ ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებს.[53] COX-2 ინჰიბიტორები შეიძლება იყოს უფრო უსაფრთხო ვიდრე ტრადიციული არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები პაციენტებში კუჭ-ნაწლავის სისხლდენის ან თანმხლები დაავადებების ანამნეზით.

კორტიკოსტეროიდები

კორტიკოსტეროიდების გამოყენება შესაძლებელია სახსარსშიდა ინექციის გზით (მონოარტიკულური მწვავე პოდაგრა) ან პარენტერულად, ოლიგო ან პოლიარტიკულური მწვავე პოდაგრას შემთხვევებში.[81]
დიდ ბრიტანეთში კორტიკოსტეროიდების სახსარშიდა ან ინტრამუსკულარული ინექციების არალეგალური გამოყენება განიხილება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები და კოლხიცინი უკუნაჩვენებია.[53]
მწვავე პოდაგრას დროს კორტიკოსტეროიდები სავარაუდოდ უფრო ეფექტურია, ვიდრე კოლხიცინი, თუმცა ამ ორი მედიკამენტის პირდაპირი შესადარებელი კვლევები არ ჩატარებულა.[87] კორტიკოსტეროიდების გამოყენება დაკავშირებულია პოტენციურად მძიმე არასასურველ მოვლენებთან.
Cochrane-ის ერთ-ერთ მიმოხილვაში წარმოდგენილი იყო ზომიერი სარწმუნო მტკიცებულება, რომ კორტიკოსტეროიდებს ჰქონდათ მსგავსი ეფექტურობა ტკივილის, ანთების, ფუნქციის და მკურნალობის წარმატებისთვის, პოდაგრის მქონე პაციენტებისთვის არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებთან შედარებით.[85]

მუხლის ასპირაცია და ინექცია - ანიმაციური დემონსტრაცია

როგორ ხდება სინოვიალური სითხის ასპირაცია მუხლიდან და სახსარშიდა მედიკამენტების შეყვანა მედიალური მიდგომით

მხრის ასპირაცია და ინექცია - ანიმაციური დემონსტრაცია

როგორ ამოვიღოთ სინოვიალური სითხე მხრიდან და შევიყვანოთ სახსარშიდა მედიკამენტები. ვიდეო გვიჩვენებს უკანა მიდგომას მხრის სახსართან და ლატერალურ მიდგომას სუბაკრომიულ სივრცეში.

კოლხიცინი

უნდა გამოიყენოთ მინიმალური ეფექტური დოზა, რადგან ახასიათებს სარგებელი-რისკის ვიწრო ინდექსი.[81] Cochrane-ის ერთი მიმოხილვის დასკვნა, რომელიც დაფუძნებულია დაბალი ხარისხის მტკიცებულებებზე, ვარაუდობს, რომ დაბალი დოზით კოლხიცინი შესაძლოა ეფექტური იყოს პოდაგრის სამკურნალოდ პლაცებოსთან შედარებით და შეიძლება ჰქონდეს მსგავსი ეფექტურობა არასტეროიდულ საშუალებებთან შედარებით.[88]
ხშირი გვერდითი ეფექტებია: დიარეა, გულისრევა და ღებინება.[89] იშვიათ შემთხვევებში, კოლხიცინით მკურნალობა დაკავშირებულია ნაყოფის ქრომოსომული აბერაციების გაზრდილ რისკთან.[90]

ინტერლეიკინ-1-ის ინჰიბიტორები

ანაკინრა და კანაკინუმაბი წარმოადგენენ მეორე რიგის თერაპიას. ისინი უპირატესია ჩაურევლობასთან შედარებით (გარდა დამხმარე ტიპის/ანალგეზიური მკურნალობისა) პოდაგრას გამწვავების მქონე პაციენტებში, რომელთაც აქვთ რეზისტენტობა, აუტანლობა ან უკუჩვენება სხვა ანთების საწინააღმდეგო თერაპიის მიმართ.[53][81]

ანაკინრა

ანაკინრა, ინტერლეიკინ-1-ის რეცეპტორის რეკომბინანტული ანტაგონისტი, აღმოჩნდა სტანდარტულ მკურნალობაზე არანაკლებ ეფექტური (პაციენტის სურვილისამებრ კოლხიცინი, ნაპროქსენი ან პრედნიზოლონი) პოდაგრას გამწვავების მართვის მხრივ.[91] ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატების და კოლხიცინის არაეფექტურობის ან უკუჩვენების შემთხვევაში, ანაკინრას ან კორიკოსტეროიდ ტრიამცინოლონის გამოყენებამ ანალოგიურად შეამცირა პაციენტის მიერ შეფასებული პოდაგრას გამწვავებით განპირობებული ტკივილი 72 საათის ფარგლებში.[92] ანაკინრა არ არის ლიცენზირებული პოდაგრას სამკურნალოდ აშშ-სა და ევროპაში.

კანაკინუმაბი

ინტერლეიკინ-1-ბეტას ინჰიბიტორი მონოკლონური ანტისხეული. ორი რანდომიზებული, ორმაგი ბრმა კვლევის დაჯამებული შედეგების თანახმად, პაციენტები, რომლებიც კანაკინუმაბის ერთ დოზას იღებდნენ გამწვავების შემდეგ, აღნიშნავდნენ ტკივილის სწრაფ და ეფექტურ შეწყვეტას, შედარებით ტრიამცინოლონის ჯგუფთან (საშუალოდ 72 სთ ვიზუალური ანალოგის ქულით ტკივილი ფასდებოდა 25.0 მმ vs. 35.7 მმ, შესაბამისად; განსხვავება- 10.7 მმ; p<0.0001), და გამწვავების რისკის 56%-იან შემცირებას 24-კვირიან პერიოდში (საფრთხის თანაფარდობა 0.44; P ≤0.0001).[93]
აშშ-ის სურსათისა და წამლის სააგენტომ (FDA) უარი თქვა კანაკინუმაბის დამტკიცებაზე პოდაგრას სამკურნალოდ, კერძოდ ინფექციის, ჰიპერტრიგლიცერიდემიისა და შარდმჟავას მომატებული დონის პოტენციური რისკების გამო.[94]
ის დამტკიცებულია ევროპის სამედიცინო პროდუქტების სააგენტოს მიერ მოზრდილი პაციენტების სიმპტომური მკურნალობის მიზნით, ხშირი პოდაგრულ ართრიტის დროს (სულ მცირე 3 შეტევა ბოლო 12 თვეში), იმ პაციენტებში, რომლებიც ვერ იღებენ არასტეროიდულ საშუალებებს და კოლხიცინს, ან ვერ იტანენ ამ პრეპარატებს ან არ ვლინდება დამყოლობა მკურნალობაზე და კორტიკოსტეროიდების განმეორებითი კურსი ვერ ტარდება.

გრძელვადიანი მართვა: კვებითი მოდიფიკაციები

პოდაგრას გრძელვადიანი მართვა გულისხმობს კვების ცვლილებას და წონის კლებას (ჩვენების მიხედვით).[15][17][53] პოდაგრათი დაავადებული პაციენტებისათვის რეკომენდებულია, ალკოჰოლის, პურინების და ფრუქტოზას მაღალი შემცველობის სიმინდის სიროფის მიღების შეზღუდვა წონის კლებასთან ერთად.[81][95][96] მიუხედავად ამისა, არსებობს მაღალი ხარისხის მტკიცებულებების სიმცირე, რომელიც მხარს უჭერს ან უარყოფს ცხოვრების წესის მოდიფიცირების ან საკვები დანამატების გამოყენებას ქრონიკული პოდაგრის მქონე ადამიანებში, შედეგების გასაუმჯობესებლად.[97][98] [ ]

ურატის შემამცირებელი მედიკამენტების დაწყება

ურატის შემამცირებელი პრეპარატებით მკურნალობის დაწყება (მაგ. ქსანთინ ოქსიდაზას ინჰიბიტორები, როგორებიცაა ალოპურინოლი და ფებუქსოსტატი; ურიკოზურიული აგენტები, მაგ. პრობენეციდი ან პეგლოტიკაზი), რეკომენდებულია პოდაგრას დროს იმ პაციენტებში, რომელთაც აღენიშნებათ ჩამოთვლილთაგან რომელიმე:[53][81]

≥1 კანქვეშა ტოფუსი
რადიოლოგიური დაზიანების მტკიცებულება (ნებისმიერი მეთოდით), რომელიც პოდაგრათია განპირობებული.
პოდაგრის ხშირი გამწვავება (განისაზღვრება, როგორც ≥2 ეპიზოდი წელიწადში).

ურატის შემამცირებელი მედიკამენტები შეიძლება გამოივყენოთ შემდეგი პაციენტების სამკურნალოდ:[53][81]

პოდაგრას სულ მცირე 1 გამწვავება წარსულში, თუმცა დიდი ინტერვალებით (<2/წელიწადი)
ვისაც აქვს პირველი გამწვავება და აქვს თანმხლები ზომიერი და მძიმე თირკმლის ქრონიკული დაავადება (სტადია ≥3), შრატში ურატის კონცენტრაცია >540 მიკრომოლ/ლ (>9 მგ/დლ) ან უროლითიაზი
რომლებიც იღებენ დიურეზულ საშულებებს
ვისაც აქვს ქრონიკული პოდაგრული ართრიტი.

პოდაგრას პირველი გამწვავებისას, ასევე უსიმპტომო ჰიპერურიკემიის დროს არ გამოიყენება ურატის შემამცირებელი პრეპარატები.[53][81]

აშშ-ში მკურნალობა შეიძლება დაიწყოს პოდაგრის გამწვავების დროს.[81][მტკიცებულების დონე A]როგორია ურატის შემამცირებელი თერაპიის ეფექტებიᵃ პოდაგრის გამწვავების დროს, შედარებით გამწვავების შემდეგ პერიოდში, პოდაგრის მქონე პაციენტებში?[81] არსებობს მტკიცებულებები, რომ გამწვავებისას ურატის შემამცირებელი თერაპიის დაწყება მნიშვნელოვნად არ ახანგრძლივებს გამწვავების დროს ან სიმძიმეს.[99][100] გარდა ამისა, მიმდინარე გამწვავებასთან დაკავშირებულმა სიმპტომებმა შეიძლება გამოიწვიოს პაციენტების მოტივაცია, დაიწყონ ურატ-დამაქვეითებელი მკურნალობა (ULT). თუმცა, დიდ ბრიტანეთში, რეკომენდებულია ULT დაიწყოს პოდაგრის გამწვავებიდან მინიმუმ 2-4 კვირის შემდეგ, თუ პაციენტს აქვს ხშირი გამწვავება, ამ შემთხვევაში ULT შეიძლება დაიწყოს გამწვავების დროს.[53]

მკურნალობის დაწყების შესახებ გადაწყვეტილების მიღება დაფუძნებული უნდა იყოს პაციენტის სურვილზე.[81]

ურატის შემამცირებელი მედიკამენტები, როგორც წესი, ინიშნება შრატში შარდმჟავას სამიზნე დონის <360 მიკრომოლ/ლ-მდე (<6 მგ/დლ) შესამცირებლად, სუპერსატურაციის და კრისტალების ფორმირების პრევენციის მიზნით.[53][81] დიდ ბრიტანეთში, შრატში ურატის ქვედა სამიზნე დონე 300 მიკრომოლ/ლ (5 მგ/დლ) ქვემოთ უნდა იყოს გათვალისწინებული პაციენტებისთვის, რომლებიც:[53]

გაქვთ ტოფი ან ქრონიკული პოდაგრული ართრიტი
გრძელდება ხშირი გამწვავება, მიუხედავად იმისა, რომ შრატში ურატის დონე გაქვთ 360 მიკრომოლ/ლ (6 მგ/დლ) ქვემოთ.

ერთმა ორმაგმა, ბრმა, რანდომიზებულმა ,კონტროლირებადმა კვლევამ აჩვენა, რომ შრატის ურატის უფრო ინტენსიური დაქვეითება არ აუმჯობესებს ძვლის ეროზიას ეროზიული პოდაგრის მქონე პაციენტებში 2 წლის განმავლობაში.[101]

ფარმაკოლოგიური ანთების საწინააღმდეგო პროფილაქტიკა (მაგ. არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები, კოლხიცინი დაბალი დოზით, ორალური სტეროიდი დაბალი დოზით) რეკომენდირებულია პოდაგრის ყველა პაციენტისთვის ურატ-დამაქვეითებელი პრეპარატის დაწყების და ტიტრაციის დროს.[53][81][84] დიდ ბრიტანეთში კოლხიცინი არის პროფილაქტიკის სასურველი ფორმა; დაბალი დოზების არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების ან პერორალური კორტიკოსტეროიდების არარეგულარული გამოყენება უნდა განიხილებოდეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ კოლხიცინი უკუნაჩვენებია, არა ტოლერანტული ან არაეფექტურია.[53] ანთების საწინააღმდეგო პროფილაქტიკა უნდა გაგრძელდეს სულ მცირე 3-6 თვის განმავლობაში შარდმჟავას სამიზნე დონის მიღწევის შემდეგ.[81]

დადასტურებული პოდაგრას დროს პაციენტებში, რომლებიც საჭიროებენ ურატის შემამცირებელ მედიკამენტებს, განუსაზღვრელი ვადით უნდა გაგრძელდეს ურატის შემამცირებელი თერაპია (თუ არ არის განვითარებული მძიმე არასასურველი ეფექტი).[53][81] მკურნალობაზე დამყოლობა მუდმივად უნდა ვამოწმოთ.[102]

პოდაგრას რეციდივი ხშირია ურატის შემამცირებელი მედიკამენტით მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ.[103]

ქსანთინ-ოქსიდაზას ინჰიბიტორები

ალოპურინოლი უპირატესი, პირველი რიგის აგენტია პოდაგრით დაავადებულ ნებისმიერ პაციენტში, თირკმლის საშუალო-მძიმე (სტადია ≥3) ქრონიკული დაავადების მქონე პაციენტების ჩათვლით.[81][104]

დიდ ბრიტანეთში, ალოპურინოლი რეკომენდირებულია, როგორც პირველი რიგის არჩევის მკურნალობა ფებუქსოსტატით, თუმცა, გულ-სისხლძარღვთა სიტემის სერიოზული დაავადების მქონე პაციენტებისთვის (მაგ., წარსულაში მიოკარდიუმის ინფარქტი, ინსულტი ან არასტაბილური სტენოკარდია) ალოპურინოლი უნდა იყოს შეთავაზებული, როგორც პირველი რიგის მკურნალობა.[53]

ალოპურინოლის დაწყება შესაძლებელია დაბალი დოზით (მაგ. ≤100 მგ/დღეში და უფრო დაბალი დოზით თირკმელების ქრონიკული დაავადების მქონე პაციენტებში [სტადია ≥3]) პოდაგრის გამწვავების დროს ან მას შემდეგ, რაც გამწვავება ჩაცხრება, ეს დამოკიდებულია პაციენტის არჩევანზე.[81]

ალოპურინოლის დოზა უნდა გაიზარდოს რამდენიმე კვირის-თვის განმავლობაში. შრატში ურატის სამიზნე რაოდენობაა <360 მიკრომოლი/ლ (<6 მგ/დლ).[81] ერთი რანდომიზებული, კონტროლირებული კვლევის მტკიცებულებებით, მონოსოდიუმ ურატის კრისტალების რაოდენობის შემცირებასთან ერთად, ალოპურინოლის ხანგრძლივი კურსი ამცირებს ძვლის ეროზიის პროგრესირებას, შრატში ურატის კონტროლის სტრატეგიით (<360 მიკრომოლ/ლ [<6 მგ/დლ]).[105]

დიდ ბრიტანეთში, თუ შრატში ურატის სამიზნე დონე არ არის მიღწეული ან ალოპურინოლით პირველი რიგის მკურნალობა არ არის ჩატარებული, უნდა განიხილებოდეს ფებუქსოსტატით მეორე ხაზის მკურნალობაზე გადასვლა ნებისმიერი თანმხლები დაავადებების ან პაციენტის არჩევანის გათვალისწინებით.[53]

ჰიპერმგრძნობელობა ალოპურინოლის მიმართ

ალოპურინოლი შეიძლება დაიწყოთ უფრო დაბალი დოზებით თირკმელების უკმარისობის მქონე პაციენტებში, ჰიპერმგრძნობელობის რისკის გამო.[81] ალოპურინოლის დოზის თანდათანობითი მატება, თირკმელების და ღვიძლის ფუნქციის კონტროლით, დასაშვებია თირკმელებიის უკმარისობის დროს.[106]
პროსპექტული კოჰორტული კვლევების თანახმად, ალოპურინოლით თერაპია დაკავშირებულია თირკმელების დაავადების შემცირებულ ინციდენტობასთან.[107][108]
თუ მოსახლეობაში გვყავს ადამიანის ლეიკოციტური ანტიგენი-B*5801 დადებითი პირები, რომელთაც ალოპურინოლის მიმართ ჰიპერმგრძნობელობის მაღალი რისკი აქვთ (მაგ. კორეელები თირკმლის უკმარისობით, ჰან ჩინური წარმომავლობა და ტაილანდური წარმომავლობა), გასათვალისწინებელია HLA-B*5801 სკრინინგი.[81] ტაივანში ჩატარდა ფართომასშტაბიანი რეტროსპექტული კვლევა, რომლის მიხედვითაც, ალოპურინოლის ახალ მომხარებლებში ჰიპერმგრძნობელობის ყოველწლიური ინციდენტობა იყო 4.68 ყოველ 1000-ზე, სიკვდილობა 0.39 ყოველ 1000-ზე.[109] ჰიპერმგრძნობელობის რისკი სტატისტიკურად მნიშვნელოვანი იყო თირკმელების უკმარისობის ან გულსისხლძარღვთა დაავადების მქონე პაციენტებში, რომელთაც ალოპურინოლი დაენიშნათ უსიმპტომო ჰიპერურიკემიის გამო.[109] ტაივანური კოჰორტული კვლევის თანახმად, ალოპურინოლი ფებუქსოსტატთან შედარებით, დაკავშირებულია კანის გვერდითი რეაქციების რისკის 5.5-ჯერ ზრდასთან.[110]

ფებუქსოსტატი

ფებუქსოსტატი არის არა-პურინული სელექტიური ქსანტინ-ოქსიდაზას ინჰიბიტორი, რომელიც ამცირებს შარდმჟავას წარმოქმნას. [ ]
აშშ სურსათისა და წამლის სააგენტო ფებუქსოსტატის გამოწერას მხარს უჭერს მხოლოდ იმ პაციენტებისთვის, რომლებიც:[111]
- წარუმატებლად მკურნალობდნენ ალოპურინოლით ან ვერ იტანენ ამ წამალს, და
- იაზრებენ გაფრთხილებებს გულსისხლძარღვთა რისკის შესახებ.
რევმატოლოგიის ამერიკული კოლეჯის გაიდლაინები რეკომენდაციას უწევს პოდაგრის მქონე პაციენტებს, რომლებიც იღებენ ფებუქსოსტატს და აქვთ გულ-სისხლძარღვთა დაავადების წარსული ან ახალი დაავადების ისტორია, გადავიდნენე ურატის შემამცირებელ სხვა მკურნალობაზე, თუ ეს შესაძლებელია.[81]
დიდი ბრიტანეთის მედიკამენტებისა და ჯანდაცვის პროდუქტების მარეგულირებელი სააგენტო რეკომენდაციას უწევს ფებუქსოსტატის დანიშვნისგან თავის შეკავებას გულსისხლძარღვთა დაავადებების მქონე პირებში (მიოკარდიუმის ინფარქტი, ინსულტი, არასტაბილური სტენოკარდია) თუ სხვა თერაპიაც ხელმისაწვდომია.[112]
ფებუქსოსტატი რეკომენდირებულია, როგორც ერთობლივი მკურნალობა ალოპურინოლთან ერთად დიდ ბრიტანეთში, როდესაც აღინიშნება პაციენტის თანმხლები დაავადებები და პაციენტის არჩევანის გათვალისწინებით.[53] თუ შრატში ურატის სამიზნე დონე არ არის მიღწეული ან პირველი რიგის მკურნალობა ფებუქსოსტატით არ არის ჩატარებული, უნდა განიხილებოდეს ალოპურინოლით მეორე რიგის მკურნალობაზე გადასვლა ნებისმიერი თანმხლები დაავადებების ან პაციენტის არჩევანის გათვალისწინებით.[53]
ჰიპერურიკემიის ან პოდაგრის მქონე პაციენტების რანდომიზებული კონტროლირებული კვლევების თანახმად, ფებუქსოსტატი ამცირებს შრატში ურატის დონეს უფრო ეფექტურად, ვიდრე ალოპურინოლი.[113][114] ხელმისაწვდომი მონაცემებით, სარგებელი 40 თვემდე გასტანს.[115] თუმცა, ამ კვლევებში ალოპურინოლი ინიშნებოდა ამ შემტხვევბისთვის საჭიროე მაქსიმალურ დოზაზე უფრო ნაკლები დოზით. შემდგომმა ორმაგმა ,ბრმა, არანაკლები ეფექტურობის კვლევამ აჩვენა ფებუქსოსტატისა და ალოპურინოლის შედარებითი ეფექტურობა გამწვავების შემთხვევაში, როდესაც მიცემული იყო სტანდარტული დოზებით 72 კვირის მანძილზე.[116]
ფებუქსოსტატით თერაპიის ხშირი გვერდითი ეფექტებია ღვიძლის ფუნქციური სინჯების მატება, თავის ტკივილი, ჰიპერტენზია, დიარეა, ართრალგია/გაშეშება.[117][118]
გულსისხლძარღვთა მიზეზით სიკვდილობა და ნებისმიერი მიზეზით სიკვდილობა მნიშვნელოვნად უფრო ხშირი იყო ფებუქსოსტატის ჯგუფში, ვიდრე ალოპურინოლის ჯგუფში (4.3% vs. 3.2%, საფრთხის თანაფარდობა 1.34 [95% სარწმუნოობის ინტერვალი 1.03 - 1.73]; 7.8% vs. 6.4% საფრთხის თანაფარდობა 1.22 [95% CI 1.01 - 1.47], შესაბამისად) მულტიცენტრული, არანაკლები ეფექტურობის კვლევის თანახმად, პოდაგრას და გულსისხლძარღვთა დაავადებების მქონე პაციენტებში.[119] ფებუქსოსტატი არ ჩამოუვარდებოდა ალოპურინოლს პირველადი გულსისხლძარღვთა დაავადების გამოსავლის კუთხით. ამის საპირისპიროდ, შემდგომი სისტემური მიმოხილვის მტკიცებულებები მიუთითებს იმაზე, რომ არ არსებობს მნიშვნელოვანი კავშირი მაღალი არტერიულ წნევასთან, და სიკვდილის გამოწვევ ყველა იმ მიზეზებთან როგორიცაა მიოკარდიუმის ინფარქტის ან ინსულტის ფებუქსოსტატით ან ალოპურინოლით მკურნალობასთან , და არ არსებობს მნიშვნელოვანი განსხვავება ამ ორ მკურნალობას შორის ძირითადი არასასურველი გულ-სისხლძარღვთა დაავადებების შედეგისთვის (გულ-სისხლძარღვთა სიკვდილის ჩათვლით, მიოკარდიუმის არალეტალური ინფარქტი, არასასიკვდილო ინსულტი და არასტაბილური სტენოკარდია გადაუდებელი კორონარული რევასკულარიზაციით) მოზრდილ პაციენტებში ჰიპერურიკემიით და/ან პოდაგრით.[120][121][122]

ურიკოზური საშუალებები

თუ პაციენტი ვერ იტანს ალოპურინოლს ან ფებუქსოსტატს, შესაძლებელია პრობენეციდის ან სულფინპირაზონის დაბალი დოზის დანიშვნა.[81][123]

მსგავსი აგენტები ზრდისთირკმელებიდან ურატის გამოყოფას. უკუნაჩვენებია იმ პაციენტებში, რომლებთანაც ურატი ჭარბად წარმოიქმნება.

24-საათიან შარდის ნიმუშში ურატის ანალიზი უნდა გაკეთდეს პრობენეციდის ან სულფინპირაზონის გამოწერამდე. თუ 24 საათის განმავლობაში გამოიყო 800 მგ-ზე მეტი ურატი, უკუნაჩვენებია პრობენეციდი და სულფინპირაზონი, რადგან მოიმატებს ურატული ნეფროლითიაზის რისკი.

პრობენეციდი და სულფინპირაზონი არ არის ეფექტური თირკმელების უკმარისობის შემთხვევაში. ალოპურინოლი ან ფებუქსოსტატი რეკომენდებულია თირკმელების საშუალო-მძიმე ქრონიკული დაავადების დროს (სტადია ≥3).[81]

პეგლოტიკაზა

ინტრავენური პეგლოტიკაზა (პეგილირებული რეკომბინანტული ურიკაზა) შესაძლო ვარიანტია პოდაგრით დაავადებულ პაციენტებში, რომლებსაც ურატი აქვთ <360 მიკრომოლ/ლ (<6 მგ/დლ), და გამწვავებები კვლავ ხშირია (≥2 -ჯერ წელიწადში) ან კანქვეშა ტოფუსი არ გაივლის ჩვეულებრივი ურატის შემამცირებელი აგენტების ფონზე.[81][124][125]

პეგლოტიკაზა დაკავშირებულია ანაფილაქსიის და მძიმე ჰიპერმგრძნობელობის რისკთან. ეს მედიკამენტი მხოლოდ სპეციალურ პირობებში კეთდება, როცა კლინიცისტი გამოცდილია ინფუზიური რეაქციების და ანაფილაქსიის მართვაში. თითოეული ინფუზიის წინ უნდა დააკვირდეთ შრატში ურატის დონეს. პეგლოტიკაზა მოხსენით თუ შრატში ურატის დონე აჭარბებს 360 მიკრომოლ/ლ-ს (>6 მგ/დლ), განსაკუთრებით თუ ორი მიმდევრობით განსაზღვრული მაჩვენებელი მეტია 360 მიკრომოლ/ლ-ზე (>6 მგ/დლ); თუ მკურნალობაზე დამყოლობა არ ვლინდება, ინფუზიური რეაქციის ან ანაფილაქსიის რისკი უფრო მაღალია. ურატის შემამცირებელი სხვა პრეპარატების მიღება არ შეიძლება ერთდროულად, რადგან ისინი გავლენას ახდენენ შარდმჟავას დონეზე. საჭიროა პაციენტის წინასწარი მომზადება ანტიჰისტამინური საშუალებებით და კორტიკოსტეროიდებით. ინფუზიის დროს და შემდეგ პაციენტებს კარგად დააკვირდით.

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას