მიდგომა
სეპტიკურ ართრიტზე ეჭვის არსებობისას ყველა პაციენტში უნდა დავიწყოთ ემპირიული ანტიბიოტიკოთერაპია. არ არსებობს მაღალი ხარისხის მტკიცებულება, რომელზე დაყრდნობითაც მოვახდენდით ანტიბიოტიკის, მკურნალობის ხანგრძლივობის ან თერაპიის მიწოდების გზის შერჩევას. ანტიბიტიკებს ხშირად შეყავთ ინტრავენურად 2 კვირის განმავლობაში, რასაც მოსდევს პერორალური მკურნალობა 4 კვირის მანძილზე. არსებობს მწირი მტკიცებულება იმის შესახებ, რომ ინტრავენური ანტიბიოტიკების და/ან ზოგადად ანტიბიოტიკოთერაპიის ხანგრძლივობის შემცირება შეიძლება უსაფრთხო იყოს შერჩეულ პაციენტებში.[31][32] ადგილობრივი პროტოკოლები და/ან ექსპერტული მოსაზრება ყოველთვის უნდა გაითვალისწინოთ.
ინფექციური დაავადებების ადგილობრივ განყოფილებებთან კონსულტაცია უნდა გაიაროთ პრევალენტური მიკროორგანიზმებისა და მათი მგრძნობელობების შესახებ.[11] ანტიბიოტიკების არჩევანი ვარიაბელურია მთელი მსოფლიოს მასშტაბით. აღნიშნული ფაქტი და გრამის წესით შეღებვისა და კულტივირების მონაცემები გათვალისწინებული უნდა იყოს თერაპიის განმავლობაში.
დაზიანებული სახსრის ან სახსრების ასპირაცია საჭიროა ამოშრობამდე, რამდენჯერაც საჭირო გახდება. შეიძლება ჩატარდეს ნემსით დახურული ასპირაციით ან ართროსკოპიით. არ არსებობს მტკიცებულება, რომლის მიხედვითაც რომელიმე აღნიშნული მიდგომა უპირატესი იქნებოდა, გარდა მენჯის შესაძლო სეფსისისა, რომლის დროსაც ქირურგ-ორთოპედთან ადრეული მიმართვაა რეკომენდებული, რადგანაც ურგენტული ღია ქირურგიული წმენდა შეიძლება გახდეს საჭირო.
როგორ ხდება სინოვიალური სითხის ასპირაცია მუხლიდან და სახსარშიდა მედიკამენტების შეყვანა მედიალური მიდგომით
როგორ ამოვიღოთ სინოვიალური სითხე მხრიდან და შევიყვანოთ სახსარშიდა მედიკამენტები. ვიდეო გვიჩვენებს უკანა მიდგომას მხრის სახსართან და ლატერალურ მიდგომას სუბაკრომიულ სივრცეში.
ანთებითი ართრიტის მქონე პაციენტებში, რომლებიც ბიოლოგიურ მკურნალობას იღებენ (მაგ. ანტი-TNF ალფა), ამჟამინდელი რეკომენდაციებით რეკომენდებულია აღნიშნული თერაპიის შეწყვეტა 12 თვით სახსრის სეფსისის ეპიზოდის შემდეგ და სამუდამოდ თუ ინფიცირებული ხელოვნური სახსარი ადგილზე რჩება.[33]
მენჯის სეფსისი
მენჯბარძაყის სახსრიდან, დახურული ნემსის გამოყენებით ასპირაციის ტექნიკური სირთულის გამო გამოითქვა ვარაუდი, რომ პაციენტები მენჯბარძაყის სახსრის სეფსისით წარმოადგენენ ქირურგ-ორთოპედის გადაუდებელ პრობლემას, რამდენადაც მათ შეიძლება მოითხოვონ ართროსკოპული ასპირაციისა და დრენირება. ასპირაცია შესაძლოა ჩატარდეს ულტრაბგერით კონტროლის გვეშ.
სხვამხრივ ეს პაციენტები იგივენაირად უნდა გამოვიკვლიოთ, როგორც სხვები. ემპირიული ანტიბიოტიკოთერაპია უნდა დაიწყოს კულტურის ნიმუშის აღების შემდეგ.
შესაძლო სტრეპტოკოკი ან სტაფილოკოკი
გრამდადებითი მიკროორგანიზმები ყველაზე ხშირად გვევლინებიან ეტიოლოგიურ მიზეზებად, ამიტომ ალტერნატიული ეტიოლოგიის რისკფაქტორების არარსებობის შემთხვევაში ეჭვი მათზე უნდა მივიტანოთ.[10] ემპირიული მკურნალობა რეკომენდებულია ვანკომიცინით. პაციენტებში, რომლებიც ალერგიული არიან ვანკომიცინის მიმართ, შესაძლებელია გამოვიყენოთ კლინდამიცინის ან მესამე თაობის ცეფალოსპორინი.[11] დადასტურებული ინფექციის მკურნალობა უნდა ეფუძნებოდეს ანტიბიოტიკებისადმი მგრძნობელობის პროფილს. ერთ-ერთი შესაძლო რეჟიმია ინტრავენური თერაპია ფლუკლოქსაცილინით (ფუზიუმის მჟავით ან მის გარეშე) ან გენტამიცინით. კლინდამიცინი ან მესამე თაობის ცეფალოსპორინი შეიძლება გამოვიყენოთ პენიცილინის მიმართ ალერგიულ პაციენტებში. პერორალური ფლუკლოქსაცილინი, კლინდამიცინი ან ცეფალექსინი შეიძლება გამოვიტენოთ ინტრავენური თერაპიის დასრულების შემდეგ.
ქვემოთ მითითებული პაციენტები არიან MRSA-ის რისკის ქვეშ:
ახლახანს ჰოსპიტალიზებული პაციენტები
მოხუცებულთა საცხოვრებელში მცხოვრებნი
ფეხის წყლულების ან შარდის ბუშტის კათეტერის მქონე პაციენტები.
აუცილებელია ინფექციონისტთან კონსულტაია. ემპირიული მკურნალობა რეკომენდებულია ვანკომიცინით,[11] ხოლო შემდეგ პერორალური კლინდამიცინი ან ლინეზოლიდი. იმ რეგიონებში, სადაც მეთიცილინზე რეზისტენტული ოქროსფერი სტაფილოკოკი (MRSA) ხშირად იწვევს სეპტიკურ ართრიტს, აშს ჩათვლით, ანტიბიოტიკოთერაპიის საწყისი სქემა ყველა პაციენტისთვის, როგორც წესი უნდა მოიცავდეს მეთიცილინზე რეზისტენტულ ოქროსფერ სტაფილოკოკზე (MRSA) მოქმედ ამტიბიოტიკს (მაგ. ვანკომიცინს).[34]
შესაძლო გრამუარყოფითი ინფექცია
გრამუარყოფითი სეფსისის რისკი მაღალია შემდეგ პაციენტებში:
ხანდაზმულები ან სუსტი ჯანმრთელობის მქონე პაციენტები
საშარდე გზების განმეორებითი ინფექციების მქონე პაციენტები
პაციენტები, რომელთაც ახლახანს ჩაუტარდა აბდომინური ქირურგიული ჩარევა.
აღნიშნულ ჯგუფში ემპირიული თერაპია რეკომენდებულია მესამე თაობის ცეფალოსპორინით (მაგ. ცეფტრიაქსონი, ცეფტაზიდიმი ან ცეფოტაქსიმი). პაციენტებში, რომლეზეც გვაქვს ეჭვი, რომ აქვთ პსევდომონური ინფექცია (მაგ: ინტრავენური ნარკომომხმარებლები), უნდა გამოვიყენოთ ცეფტაზიმიდი. ადგილობრივი პროტოკოლის მიხედვით შეიძლება დაემატოს გენტამიცინი, განსაკუთრებით სეფსისის მქონე პაციენტებში. ცეფალოსპორინზე ალერგიული პაციენტების შემთხვევაში რეკომენდებულია ციპროფლოქსაცინი. დადასტურებული გრამუარყოფითი ინფექციის შემთხვევაში ინტრავენური ანტიბიოტიკების კურსს მოსდევს პერორალური ანტიბიოტიკების რეჟიმი (მაგ. ცეფალექსინი). ანტიბიოტიკის შერჩევისას უნდა გაითვალისწინოთ კულტურის მგრძნობელობა.
პენიცილინის ან ცეფალოსპორინების მიმართ ალერგიული პაციენტების შემთხვევაში რეკომენდებულია ინფექციონისტთან კონსულტაცია.[11]
შესაძლო გონოკოკური ან მენინგოკოკური ინფექცია
მკურნალობა ტარდება ცეფტრიაქსონით ან მსგავსი პრეპარატით, რაც დამოკიდებულია ადგილობრივ პროტოკოლსა და მგრძნობელობაზე.
სხვა მიკროორგანიზმები
სხვა მიკროორგანიზმების მიერ (მაგ. სოკოები, ტუბერკულოზი) გამოწვეული სეპტიკური ართრიტის მქონე პაციენტებში საჭიროა ინფექციონისტთან კონსულტაცია.
ინტრავენური ნარკომომხმარებლები და ინტენსიური თერაპიის განყოფილების პაციენტები
ინტენსიური თერაპიის განყოფილების პაციენტებმა, კოლონიზაციით დაავადებულმა პაციენტებმა (მაგ., კისტოზური ფიბროზით) და ინტრავენურმა ნარკომომხმარებლებმა, რომლებშიც არსებოსბს ეჭვი სეპტიკური არტიტის არსებობაზე, მკურლობის დაწყებამდე ინფექციონისტთან უნდა გაიარონ კონსულტაცია, რადგანაც შესაძლოა არსებობდეს პათოგენური ორგანიზმების და მათი სენსიტიურობის ლოკალური ვარიაციები.
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას