გართულებები
ტრანსუდატის, ექსუდატის ან სისხლის დაგროვება პერიკარდიუმის ღრუში შესაძლოა გამოვლინდეს პერიკარდიუმის ანთების გამო. პერიკარდიული გამონაჟონის გამო გაზრდილი ინტრაპერიკარდიული წნევა (განსაკუთრებით, როდესაც სითხის დაგროვება ხდება შედარებით მოკლე დროში) შესაძლოა დააწვეს გულის საკნებს, რაც იწვეს გულის ტამპონადას.[1][14][46]
პერიკარდიოცენტეზი ნაჩვენებია ჰემოდინამიკური კომპრომისის, ჩირქოვანი პერიკარდიტის და სიმსივნეზე ძლიერი ეჭვის არსებობის დროს. გამონაჟონის დრენირება უნდა მოხდეს მშრალად და სითხის ანალიზი უნდა განხორციელდეს გლუკოზის, ცილების და ლაქტატ დეჰიდროგენაზის განსასაზღვრად. უნდა ჩატარდეს სისხლის ანალიზი, მიკროსკოპია, ბაქტერიული და/ან ვირუსული კულტურა და ციტოლოგიური კვლევა.
ზოგიერთ შემთხვევაში, პერიკარდიოცენტეზი კანის გავლით ვერ კეთდება და საჭიროა ქირურგიული დრენირება. მკერდის ძვლის ქვედა მხრიდან მიდგომა ჩვეულებრივ წარმატებულია და გართულებების სიხშირე 1%-ია, ხოლო გამონაჟონის განმეორების სიხშირე 8%.
პერიკარდიული ბიოფსია უნდა ჩატარდეს ავთვისებიან ან გრანულომატოზურ დაავადებაზე ეჭვის არსებობისას.
შემთხვევების უმრავლესობა ვლინდება პერიკარდიუმის დაზიანებიდან 3-12 თვეში. ის შედარებით იშვიათი გართლებაა[70] და განვითარებულ ქვეყნებში მას უფრო ხშირად იწვევს გულზე გადატანილი ოპერაციები (პრევალენტობა 0.2% - 0.3%), სხივური თერაპია (4% პაციენტებში, რომლებსაც ჩაუტარდათ დასხივება შუასაყრის ჰოჯკინის დაავადებისთვის) და იდიოპათიური პერიკარდიტი. განვითარებად ქვეყნებში მთავარი მიზეზი ტუბერკულოზია.
მწვავე, ფიბრინოზული, სეროფიბრინოზული ან ქრონიკული პერიკარდიული გამონაჟონის შეხორცების პროცესში პერიკარდიუმის ღრუ შესაძლოა სრულად ჩანაცვლდეს გრანულაციური ქსოვილით. ეს იწვევს მკვრივი ნაწიბურის წარმოქმნას, რაც შემოსაზღვრავს გულს და არღვევს პარკუჭების ავსებას. პერიკარდიუმის ქირურგიული რეზექცია მკურნალობის ძირითადი მეთოდია.[1][2][13][14][71]
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას