ეპიდემიოლოგია

ხმელთაშუა ზღვის ცხელება ყველაზე ხშირია მემკვიდრულ განმეორებით ანთებით დაავადებებს შორის. დაავადება ძირითადად გვხვდება ხმელთაშუა ზღვის შემდეგ მოსახლეობაში: არაბები აღმოსავლეთიდან და დასავლეთიდან, სომხები, თურქები, არა-აშკენაზები და სხვა ებრაელები, დრუზები, ლიბანელები, იტალიელები და ბერძნები.[11][12] ასევე დაფიქსირდნენ პაციენტები ევროპაში, ჩრდილოეთ ამერიკასა და იაპონიაში.[13] თურქეთსა და სომხეთს აქვთ ხმელთაშუა ზღვის ოჯახური ცხელების გავრცელების ყველაზე მაღალი პრევალენტობა, 1:1000 და 1:500 (რიგითობა დაცულია).[12]

დაფიქსირებული გენის მატარებლობის სიხშირე არის 1:5 არა-აშკენაზ ებრაელებში, 1:16 არაბებში, 1:5 თურქებში და 1:7 სომხებში.[12] მაღალი პრევალენტობა ხსნის მემკვიდრეობის ფსევდო-დომინანტურ ფორმას, რომელიც შესწავლილია ამ მოსახლეობაში. პრევალენტობა ძალიან იშვიათია არა-ხმელთაშუა ზღვის ქვეყნებისთვის.[14][15] ამერიკაში დაფიქსირდა მელუნგეონის მოსახლეობაში (სამ რასიანი ნარევი ევროპელების, სუბ-საჰარული აფრიკის, ამერიკელი ინდიელებისა და ხმელთაშუა ზღვის რეგიონის წარმომავლობის მქონე ადამიანებში, რომლებიც აპალაჩის რეგიონში ცხოვრობენ).

პაციენტთა უმრავლესობას (80-90%) პირველი შეტევა 20 წლის ასაკამდე უვითარდება.[13] პედიატრიულ მოსახლეობაში, პაციენტთა 20%-ს პირველი შეტევა 2 წლის ასაკამდე, ხოლო 86%-ს 10 წლის ასაკამდე აქვთ.[16]

პაციენტთა 60% მამრობითი სქესისაა. თუმცა, თანმხლებად ამილოიდოზის მქონე პაციენტებში მამაკაცებისა და ქალების თანაფარდობა 2:1-ს უტოლდება.[17]

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას