მიდგომა

ემპირიული ანტიბიოტიკოთერაპიის დაწყების გადაწყვეტილება მიიღება ბავშვის საშარდე გზების ინფექციის არსებობის ალბათობის გათვალისწინებით და მათი საერთო კლინიკური მდგომარეობით. ინფექცია შეიძლება მოიცავდეს ზედა ან ქვედა საშარდე გზებს; იყოს გართულებული ან გაურთულებელი; მძიმე ან არამძიმე; რეკურენტული (მორეციდივე), ახალი შემთხვევა ან რეინფექცია; ატიპიური, ასიმპტომური ან სიმპტომური. იხ კლასიფიკაცია დამატებითი ინფორმაციისთვის.

დიაგნოსტიკა და მკურნალობა ხშირად ერთდროულად მიმდინარეობს. ემპირიული მკურნალობა დიაგნოსტიკური შეფასების დასრულებამდე შეიძლება დაიწყოს, თუ არსებობს სერიოზული დაავადების მაღალი რისკი.

ბავშვები, რომლებიც სისტემატურად თავს ცუდად გრძნობენ (ტოქსიკური გარეგნობის, ჰემოდინამიკურად არასტაბილური, იმუნოკომპრომეტირებული, ვერ იტანენ პერორალურ მედიკამენტებს ან არ რეაგირებენ პერორალურ მედიკამენტებზე) და ≤2 თვის ასაკის ბავშვების უმეტესობამ უნდა მიიღონ სასწრაფო ემპირიული პარენტერალური მკურნალობა.[54][62]

უმკურნალეთ ბავშვებს ფებრილური სგი-ებით რაც შეიძლება მალე (48-72 საათის განმავლობაში), რათა თავიდან აიცილოთ თირკმლის შემდგომი დანაწიბურება.[1][26]

ბავშვები, რომლებსაც აქვთ დადებითი შარდის ანალიზი, მაგრამ არ აქვთ სისტემური დარღვევები, შეიძლება იმყოფებოდნენ დაკვირვების ქვეშ შარდის კულტურის შედეგების მიღებამდე.[1][4]​

მკურნალობის მიზანია ბაქტერიის ერადიკაცია. ანტიმიკრობული აგენტების არჩევანი და შეყვანის გზა (პერორალური და პარენტერალური) უნდა ეფუძნებოდეს:

  • დაავადების სიმძიმე

  • პაციენტის ფაქტორები (მაგ. ასაკი, თირკმელების ძირითადი დაავადება, იმუნოკომპრომეტირებული, ანტიბიოტიკების ბოლოდროინდელი ზემოქმედება)

  • მეტად სავარაუდო პათოგენი: მიზნობრივი საწყისი თერაპია Escherichia coli -ზე და სხვა ენტერობაქტერიებზე, მათ შორის Klebsiella და Enterobacter სახეობებზე.

  • ანტიმიკრობული რეზისტენტობის ადგილობრივი პროფილები: უროპათოგენებს შორის ანტიმიკრობული რეზისტენტობა არის მნიშვნელოვანი პრობლემა: ბავშვებში საშარდე გზების ინფექციის დროს E coli იზოლატების 40% -ზე მეტი რეზისტენტულია ამპიცილინის მიმართ, ხოლო >20% რეზისტენტულია ტრიმეთოპრიმის/სულფამეტოქსაზოლის მიმართ, რაც ზღუდავს მათ გამოყენებას საწყის თერაპიად.[63] დამატებითი რჩევების მისაღებად იხილეთ ადგილობრივი გაიდლაინები და ფორმულარი.

პათოგენისა და მის მიმართ მგრძნობელობის საბოლოო იდენტიფიცირების შემდეგ დააკორექტირეთ თერაპია ანტიბიოტიკების უახლოესი სპექტრით.

ანტიბიოტიკებით განკურნების სიხშირე აჭარბებს 95%-ს.[64]

პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ ამინოგლიკოზიდებით (მაგ., გენტამიცინი) >48 საათის განმავლობაში, საჭიროა თირკმელების ფუნქციის და სისხლში ამინოგლიკოზიდების დონის მონიტორინგი.[40]

გაურთულებელი UTI

გაურთულებელი UTI -არის იინფექცია, რომელიც გვხვდება პაციენტში, რომელსაც აქვს სტრუქტურულად და ფუნქციურად ნორმალური საშარდე გზები, ნორმალური თირკმლის ფუნქცია და კომპეტენტური იმუნური სისტემა. გაურთულებელი საშარდე გზების ინფექციები ძირითადად მოიცავს ქვედა საშარდე გზებს (ცისტიტი), ვიდრე ზედა საშარდე გზებს.[1]

ბავშვს შეიძლება ჰქონდეს მსუბუქი პირექსია და დეჰიდრატაცია, მაგრამ არ ვლინდება ღებინება ან სეფსისის სხვა ნიშნები, დეჰიდრატაცია ან ჰემოდინამიკური არასტაბილურობა.

ემპირიული თერაპიის არჩევანი ეფუძნება ანტიბიოტიკების რეზისტენტობის ადგილობრივ მაჩვენებლებს. თერაპია უნდა გადაიხედოს როცა მიკროორგანიზმი და მისი რეზისტენტობის პროფილი დადასტურებულია კულტურაზე. აუცილებელია შეცვლა უფრო ვიწრო სპექტრის აგენტით, შეძლებისდაგვარად.

პერორალური თერაპია, როგორც წესი, საკმარისია გაურთულებელი საშარდე ინფექციების მქონე ბავშვებში. შესაძლო ვარიანტებია მეორე ან მესამე რიგის ცეფალოსპორინი (მაგ. ცეფიქსიმი), ამოქსიცილინი/კლავულანატი, ტრიმეთოპრიმი, ტრიმეთოპრიმ/სულფამეთოქსაზოლი ან ნიტროფურანტოინი.[1][5]​​[65][66]​​​ ცეფალექსინი ან ამოქსიცილინი შეიძლება გამოყენებულ იქნას მეორე რიგის ვარიანტებად, თუ კულტურის შედეგები ადასტურებს მგრძნობელობას.[65] ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი აქტიურია მრავალი ანტიბიოტიკებისადმი მდგრადი ბაქტერიების მიმართ, მათ შორის გაფართოებული სპექტრის ბეტა-ლაქტამაზას (ESBL) გამომმუშავებელი ენტერობაქტერიების, როგორიცაა E coli და AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი ენტერობაქტერიების, როგორიცაა Klebsiella სახეობები.[66] ნიტროფურანტოინი აქტიურია ცისტიტის წინააღმდეგ, რომელიც გამოწვეულია ESBL-ის წარმომქმნელი Enterobacterales და AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი Enterobacterales-ით.[66]

პენიცილინზე ალერგიის მქონე პაციენტების მკურნალობა დამოკიდებულია პაციენტის ასაკზე, წამლისმიერი ალერგიის ანამნეზზე და დაავადების სიმძიმეზე. ამ პაციენტებისთვის ანტიბიოტიკის არჩევანის შესათანხმებლად საჭიროა კონსულტაცია სპეციალისთან. ახალშობილებში და პატარა ასაკის ჩვილებში პენიცილინზე ალერგია ზოგადად პრობლემას არ წარმოადგენს, რადგან მათ ადრე ეს პრეპარატი არ მიუღიათ.

მკურნალობის ტიპური კურსია 7 -დან 14 დღემდე.[1] პედიატრიის ამერიკული აკადემია (AAP) რეკომენდაციას იძლევა, რომ პერორალური ანტიბიოტიკოთერაპია 7-დან 10 დღემდე ადეკვატურია გაურთულებელი ფებრილური UTI-სთვის, რომელიც კარგად რეაგირებს მკურნალობაზე.[5]​ ერთი სისტემური მიმოხილვის თანახმად, ანტიბიოტიკების 2-4 დღიანი კურსი ისეთივე ეფექტური იყო ბავშვებში ქვედა საშარდე გზების ინფექციის სამკურნალოდ, როგორც 7-14 დღიანი კურსი.[67] შეიძლება განიხილებოდეს 3-დან 5-დღიან კურსი.[1]

გართულებული საშარდე გზების ინფექცია

გართულებული UTI არის ის, რომელიც ხდება ბავშვში, რომელსაც აქვს საშარდე გზების სტრუქტურული ან ფუნქციური დარღვევები. გართულებული საშარდე გზების ინფექციები ძირითადად მოიცავს ზედა საშარდე გზებს (პიელონეფრიტი) და არა ქვედა საშარდე გზებს.[1]

არის ≤2 თვის

ახალშობილებში და ≤2 თვემდე ასაკის ჩვილებში სერიოზული ბაქტერიული ინფექციის და სეფსისის მაღალი რისკია.[1][40] ამ ასაკობრივ ჯგუფში სიმპტომები არასპეციფიკურია, რაც ართულებს საშარდე გზების ინფექციის განსხვავებას სხვა მძიმე ბაქტერიული ინქფეციებისგან საწყისი შეფასების დროს.[41][54] ეს ბავშვები უნდა გადაიყვანონ საავადმყოფოში შეფასებისთვის და უმეტესობამ უნდა მიიღოს ემპირიული პარენტერალური ანტიბიოტიკოთერაპია.  იხ სეფსისი ბავშვებში დამატებითი ინფორმაციისთვის.

ორალური ანტიბიოტიკები შეიძლება იყოს შესაფერისი ცხელებიან, 29-60 დღის ასაკის დროული ჩვილებისათვის, რომლებიც კარგად გამოიყურებიან, აქვთ შარდის ანალიზის დადებითი შედეგი და ნორმალური ანთებითი მარკერები.[54]

ემპირიული თერაპიის არჩევანი ეფუძვნება გადატანილ ინფექციებს და მათთან დაკავშირებულ ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის მონაცემებს ბოლო 6 თვის განმავლობაში, ანტიბიოტიკების ზემოქმედებას ბოლო 30 დღის განმავლობაში და ლოკალურ ანტიმიკრობული რეზისტენტობის დამახასიათებელ სურათს.[66] შესაფერისი რეჟიმი მოიცავს ამპიცილინს პლუს გენტამიცინს ან ამპიცილინს პლიუს მესამე თაობის ცეფალოსპორინს (მაგ. ცეფოტაქსიმი, ცეფეპიმი, ცეფტრიაქსონი).[62][68] ბრიტანეთის ჯანმრთელობისა და კლინიკური დახელოვნების ნაციონალური ინსტიტუტი (NICE) რეკომენდაციას უწევს მესამე თაობის ცეფალოსპორინს პლუს ლისტერიას საწინააღმდეგოდ აქტიურ ანტიბიოტიკს (მაგ. ამპიცილინი) სამ თვემდე ასაკის ჩვილებში, რომლებიც საავადმყოფოში ცხელებით ხვდებიან.[69] გენტამიცინი აქტიურია მრავალი ანტიბიოტიკებისადმი რეზისტენტული ბაქტერიების მიმართ, მათ შორის ESBL-ის გამომმუშავებელი ენტერობაქტერიები, როგორიცაა E coli, AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი ენტერობაქტერიები, როგორიცაა Klebsiella სახეობები და Pseudomonas aeruginosa რთულად სამკურნალო რეზისტენტობით (DTR).[66] ცეფეპიმი აქტიურია AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი ენტერობაქტერიების წინააღმდეგ.[66]

პათოგენისა და მის მიმართ მგრძნობელობის საბოლოო იდენტიფიცირების შემდეგ თერაპია უნდა დაკორექტირდეს ანტიბიოტიკების ყველაზე ახლო სპექტრით. მკურნალობა ჩვეულებრივ ტარდება 7-14 დღის განმავლობაში.[40]

ბავშვები > 2 თვის ასაკის, თირკმლის სტრუქტურული დაავადების გარეშე

პერორალურ და ინტრავენურ თერაპიას შორის არჩევანი დამოკიდებულია: პაციენტის ასაკზე, სეფსისის ეჭვზე, დაავადების სიმძიმეზე, ჰიდრატაციის სტატუსზე, პერორალური მედიკამენტების მიმართ ტოლერანტობაზე და არის თუ არა ინფექციის გართულებები გამოვლენილი.[1]ბრიტანეთის ჯანმრთელობისა და კლინიკური დახელოვნების ნაციონალური ინსტიტუტი (NICE) გვირჩევს ინტრავენურ ანტიბიოტიკებს პიელონეფრიტით დაავადებული ბავშვებისთვის, რომლებიც აღებინებენ, ვერ იღებენ პერორალურ ანტიბიოტიკებს ან მძიმედ ცუდად არიან.[70]

ემპირიული თერაპიის არჩევანი ეფუძვნება გადატანილ ინფექციებს და მათთან დაკავშირებულ ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის მონაცემებს ბოლო 6 თვის განმავლობაში, ანტიბიოტიკების ზემოქმედებას ბოლო 30 დღის განმავლობაში და ლოკალურ ანტიმიკრობული რეზისტენტობის დამახასიათებელ სურათს.[66] თერაპია უნდა გადაიხედოს როცა მიკროორგანიზმი და მისი რეზისტენტობის პროფილი დადასტურებულია კულტურაზე. აუცილებელია შეცვლა უფრო ვიწრო სპექტრის აგენტით, შეძლებისდაგვარად.

შესაბამისი პერორალური ანტიბიოტიკების მაგალითებია ცეფალექსინი, ცეფიქსიმი და ამოქსიცილინი/კლავულანატი (თუ კულტურები ადასტურებს მგრძნობელობას).[1][70] თუ საჭიროა ინტრავენური მკურნალობა, შეიძლება გამოყენებულ იქნას: ცეფუროქსიმი, ცეფტრიაქსონი, გენტამიცინი (ამპიცილინთან ერთად ან მის გარეშე), ამიკაცინი ან ტობრამიცინი.[1][70] ამპიცილინი ემატება ენტეროკოკების დასაფარად.[62] ამიკაცინი აქტიურია ESBL-ის გამომწვევი ენტერობაქტერიების წინააღმდეგ, როგორიცაა E coli[66] გენტამიცინი აქტიურია მრავალი ანტიბიოტიკებისადმი რეზისტენტული ბაქტერიების მიმართ, მათ შორის ESBL-ის გამომმუშავებელი ენტერობაქტერიები, როგორიცაა E coli, AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი ენტერობაქტერიები, როგორიცაა Klebsiella სახეობები და Pseudomonas aeruginosa რთულად სამკურნალო რეზისტენტობით (DTR).[66]

მკურნალობის კურსი: 7-14 კვირა.[1] პარენტერალურიდან ორალურ ანტიბიოტიკზე გადასვლა ჰოსპიტალიზებული პაციენტებისთვის ეტაპობრივად უნდა განიხილებოდეს შეძლებისდაგვარად.[66] ერთმა სისტემურმა მიმოხილვამ არ აჩვენა მნიშვნელოვანი განსხვავება მიკრობიოლოგიური ერადიკაციის, თირკმლის ნაწიბურების, კლინიკური განკურნების, განმეორებითი ინფექციის, მწვავე პიელონეფრიტის შენარჩუნების კუთხით ბავშვებში, რომლებიც გადავიდნენ პერორალურ ანტიბიოტიკებზე 5-10 დღის შემდეგ, იმ ბავშვებთან შედარებით, რომლებიც ინტრავენურად იღებდნენ ანტიბიოტიკებს 14 დღის განმავლობაში.[71]

ბავშვები > 2 თვის ასაკის, თირკმლის სტრუქტურული დაავადებით

ემპირიული თერაპიის არჩევანი ეფუძვნება გადატანილ ინფექციებს და მათთან დაკავშირებულ ანტიბიოტიკების მიმართ მგრძნობელობის მონაცემებს ბოლო 6 თვის განმავლობაში, ანტიბიოტიკების ზემოქმედებას ბოლო 30 დღის განმავლობაში და ლოკალურ ანტიმიკრობული რეზისტენტობის დამახასიათებელ სურათს.[66]

ცეფალექსინი ან ამოქსიცილინი/კლავულანატი შეიძლება გამოყენებულ იქნას როგორც პირველი რიგის ორალური ანტიბიოტიკები (თუ ხელმისაწვდომია კულტურის შედეგები და ბაქტერიები მგრძნობიარეა)).​​[70]

თირკმლის ფონური დაავადების მქონე პაციენტებს, რომლებიც საჭიროებენ უფრო ფართო Pseudomonas და გრამ-უარყოფით დაფარვას და რომლებიც სისტემურად სტაბილურები არიან, მიეცით ფთორქინოლონი, მაგ. პერორალური ციპროფლოქსაცინი.[72][73] ციპროფლოქსაცინი აქტიურია ESBL-ის გამომწვევი ენტერობაქტერიების მიმართ, როგორიცაა E coli და AmpC-ბეტა-ლაქტამაზას წარმომქმნელი ენტერობაქტერიების, როგორიცაა Klebsiella სახეობები.[66]

სისტემურმა ფტორქინოლონებმა, როგორიცაა მოქსიფლოქსაცინი, შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული, უნარშემზღუდველი და პოტენციურად ხანგრძლივი ან შეუქცევადი გვერდითი მოვლენები. ეს მოიცავს, მაგრამ არ შემოიფარგლება მხოლოდ: ტენდიოპათია/მყესების გაწყვეტა; პერიფერიული ნეიროპათია; ართროპათია/ართრალგია; აორტის ანევრიზმა და დისექცია; გულის სარქვლის რეგურგიტაცია; დისგლიკემია; და ცენტრალური ნერვული სისტემის ეფექტები, მათ შორის კრუნჩხვები, დეპრესია, ფსიქოზი და სუიციდური აზრები და ქცევა.[74]

  • დანიშნულების შეზღუდვები ვრცელდება ფტორქინოლონების გამოყენებაზე და ეს შეზღუდვები შეიძლება განსხვავდებოდეს ქვეყნებს შორის. ზოგადად, ფტორქინოლონები უნდა შეიზღუდოს, გამოყენებული იქნას მხოლოდ სერიოზული, სიცოცხლისათვის საშიში ბაქტერიული ინფექციებისას. ზოგიერთმა მარეგულირებელმა სააგენტომ შეიძლება ასევე გირჩიოს მათი გამოყენება მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სხვა ანტიბიოტიკები, რომლებიც ჩვეულებრივ რეკომენდებულია ინფექციისთვის, შეუსაბამოა (მაგ., რეზისტენტობა, უკუჩვენებები, მკურნალობის წარუმატებლობა, მიუწვდომლობა).

  • ვარგისიანობის/მიზანშეწონილობის, უკუჩვენებებისა და სიფრთხილის ზომების შესახებ დამატებითი ინფორმაციისთვის მიმართეთ თქვენს ადგილობრივ გაიდლაინებსა და წამლების ფორმულარს.

განიხილეთ ამპიცილინი პლუს გენტამიცინის პარენტერალური შეყვანის შესაძლებლობა, როგორც მეორე რიგის, თირკმლის ადრე არსებული სტრუქტურული დაავადების და თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებისთვის. ალტერნატიული ვარიანტები მოიცავს ცეფოტაქსიმს ან ცეფტრიაქსონს.[1] ცეფალოსპორინების პერორალური და ინტრავენური ფორმები თანაბრად ეფექტური აღმოჩნდა.[75]

პაციენტთა განსაკუთრებული პოპულაცია

მიმართეთ სპეციალისტს ანტიბიოტიკის შესარჩევად პენიცილინის მიმართ ალერგიის მქონე პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ იმუნოსუპრესია, თირკმელების ფუნქციის დარღვევა ან რომლებიც სათანადოდ ვერ პასუხობენ საწყის მკურნალობას. თერაპია ინდივიდუალიზებულია და დამოკიდებულია პაიენტის ფაქტორებზე, დაავადების სიმძიმეზე, შესაძლო გამომწვევ ორგანიზმზე და ადგილობრივ ანტიმიკრობულ მგრძნობელობაზე.

ახალშობილებში და პატარა ასაკის ჩვილებში პენიცილინზე ალერგია ზოგადად პრობლემას არ წარმოადგენს, რადგან მათ ადრე ეს პრეპარატი არ მიუღიათ.

თირკმელების ფუნქციის დარღვევის დროს უნდა მოვერიდოთ ნიტროფურანტოინის გამოყენებას ბავშვებში.

სოკოს საწინააღმდეგო თერაპია შეიძლება საჭირო იყოს იმუნოსუპრესიულ პაციენტებში.

დამხმარე მკურნალობა

ზოგიერთ პაციენტს შესაძლოა დასჭირდეს დამხმარე ტიპის მოვლა ინტრავენური სითხეებით და/ან სიცხის დამწევი საშუალებებით (მაგ. პარაცეტამოლი).

საწყის მკურნალობაზე პასუხის არარსებობა

საწყის თერაპიაზე პასუხის არარსებობა შეიძლება მიუთითებდეს, რომ მიკროორგანიზმი არ არის მგრძნობიარე ანტიმიკრობული აგენტის მიმართ ან ვითარდება პიონეფროზი, თირკმლის აბსცესი ან შარდის დრენაჟის ობსტრუქცია. კულტურის შედეგები უნდა გადაისინჯოს და ჩატარდეს გადაუდებელი ექოსკოპია.

განმეორებითი UTI

განმეორებითი UTI განისაზღვრება როგორც:[4]

  • ≥ მწვავე პიელონეფრიტის 2 ეპიზოდი, ან

  • მწვავე პიელონეფრიტის ერთი ეპიზოდი და ცისტიტის ≥1 ეპიზოდი, ან

  • ცისტიტის ≥ 3 ეპიზოდი.

რეკურენტულ (განმეორებითი/მორეციდივე) UTI შეიძლება გამოწვეული იყოს გადაუჭრელი ინფექციით (თავდაპირველი მკურნალობა არაადეკვატურია საშარდე გზებში ბაქტერიების აღმოსაფხვრელად) ან მუდმივი ინფექციით (გამოწვეული საშარდე გზებში ბაქტერიების ხელახალი გაჩენით მუდმივი ინფექციის ადგილის გამო, რომელიც არ შეიძლება აღმოიფხვრას [მაგ. ინფიცირებული ქვები ან ფისტულები]). ერთი და იგივე პათოგენი მონაწილეობს თითოეულ რეკურენტულ ინფექციაში.[1]

ამერიკის უროლოგიური ასოციაცია გვირჩევს ანტიბიოტიკების პროფილაქტიკას <1 წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის, რომლებსაც აქვთ ვეზიკოურეთრალური რეფლუქსი (VUR) და ფებრილური საშარდე ინფექციების ანამნეზი, ან სკრინინგის შედეგად გამოვლენილი რეფლუქსის 3-5 სტადია. ანტიბიოტიკური პროფილაქტიკა შეიძლება განვიხილოთ სკრინინგის შედეგად გამოვლენილი 1-ლი/მე-2 ხარისხის ვეზიკოურეტერული რეფლუქსის მქონე ბავშვებში, რომელთაც არ აქვთ ფებრილური საშარდე გზების ინფექციის ანამნეზი.[37] ანტიბიოტიკოთერაპით პროფილაქტიკა ვეზიკულოურეთრული რეფლუქსის მქონე ≥1 წლის ბავშვებში გადაწყდება ინდივიდუალურად. გასათვალისწინებელია კლინიკური კონტექსტი, შარდის ბუშტის და ნაწლავის დისფუნქცია, პაციენტის ასაკი, ვეზიკულოურეთრული რეფლუქსის ხარისხი, მშობლების არჩევანი და ნაწიბურის არსებობა. პროფილაქტიკა რეკომენდირებულია როგორც რეფლუქსის, ასევე დისფუნქციის მქონე ბავშვებისთვის.[37] შარდის ბუშტისა და ნაწლავის დისფუნქცია ზრდის მორეციდივე საშარდე გზების ინფექციის რისკს ორჯერ და გამრღვევი საშარდე გზების ინფექციის რისკს ბავშვებში, რომელთაც აღენიშნებათ ვეზიკოურეტერული რეფლუქსი.[25][27]

პროფილაქტიკური ანტიბიოტიკების მოკლე კურსი შეიძლება განიხილებოდეს ბავშვებში, რომლებიც აღარ იყენებენ პამპერსს, აქვთ განმეორებითი ინფექციები და შარდის ბუშტის დისფუნქცია. პარალელურად ოპტიმალური უნდა იყოს შარდის ბუშტის და ნაწლავის მართვა.[19] ბავშვები და მათი აღმზრდელები ინფორმირებულნი უნდა იყვნენ სათანადო ჰიდრაციის და ტუალეტებზე ადვილად წვდომის შესახებ, დაგვიანებული მოშარდვის პრევენციის მიზნით.[4] ყაბზობა უნდა განიკურნოს შემდგომი ინფექციების თავიდან ასაცილებლად. შემანარჩუნებელი თერაპია შეიძლება თვეების ან წლების განმავლობაში იყოს საჭირო.  იხ ყაბზობა ბავშვებში დამატებითი ინფორმაციისთვის.

ანტიბიოტიკური პროფილაქტიკა გასათვალისწინებელია მძიმე უროლოგიური ანომალიის მქონე ბავშვებისთვისაც.[37][38]

არ არსებობს საბოლოო დასკვნა, რომ პროფილაქიტკური ანტიბიოტიკები ამცირებს განმეორებითი ინფექციის ან თირკმელის დანაწიბურების რისკს ვეზიკოურეტერული რეფლუქსის მქონე ან არმქონე ბავშვებში.[76][77][78][79] [ Cochrane Clinical Answers logo ]

პროფილაქტიკისთვის შესაფერისი არჩევანია პირველი ან მეორე თაობის ცეფალოსპორინი, ტრიმეტოპრიმი, ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი ან ნიტროფურანტოინი.[1][80] ნიტროფურანტოინი და ტრიმეთოპრიმი სასურველია იქ, სადაც შესაძლებელია.[1]

იქ, სადაც შესაძლებელია, პროფილაქტიკური ანტიბიოტიკის არჩევანი უნდა ეფუძვნებოდეს კულტურის და მგრძნობელობის უახლოეს შედეგებს. გამოყენებული პროფილაქტიკური ანტიბიოტიკის როტაციამ შეიძლება გაზარდოს ანტიბიოტიკორეზისტენტობის რისკი. ერთ-ერთი მეტა ანალიზის გამოთვლის მიხედვით, გვხვდება ერთი მულტირეზისტენტული ინფექცია ყოველ 21 პაციენტზე, რომლებსაც უმკურნალეს ანტიბიოტიკური პროფილაქტიკით.[81] თუ ბავშვს პროფილაქტიკის მიღების დროს განუვითარდა მწვავე საშარდე გზების ინფექცია, უნდა დაინიშნოს სხვა ანტიბიოტიკი.[80]

რეზისტენტობის რისკი იმატებს ანტიბიოტიკოთერაპიის ხანგრძლივობასთან ერთად. პროფილაქტიკური ანტიბიოტიკების კურსი, როგორც წესი, გრძელდება 3-6 თვის განმავლობაში, რის შემდეგაც ხელახლა უნდა შეფასდეს მკურნალობა.[37][38]

ასევე რეკომენდებულია მაღალი ხარისხის ვეზიკოურეტერული რეფლუქსის ქირურგიული მკურნალობა მორეციდივე საშარდე გზების ინფექციების მქონე ბავშვებში, თუმცა ვეზიკოურეტერული რეფლუქსის ქირურგიული ან ენდოსკოპიური კორექციის დამატებითი უპირატესობა ანტიბიოტიკოთერაპიასთან შედარებით დაუდგენელია.[79][82] [ Cochrane Clinical Answers logo ] მიმართეთ უროლოგთან მე-4-5 ხარისხის ვეზიკოურეტერული რეფლუქსის ან მნიშვნელოვანი უროლოგიური ანომალიის მქონე ბავშვები.[38]

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას