ეტიოლოგია
ყბაყურას ვირუსი ერთჯაჭვიანი რნმ ვირუსია და პარამიქსოვირუსების წარმომადგენელი. ვირუსი არის გარსიანი და შედგება ძირითადი ცილისაგან და 2 ზედაპირული გლიკოპროტეინისაგან. აღნიშნული გლიკოპროტეინები - ცნობილია როგორც ჰემაგლუტინინ-ნეირამინიდაზა და შერწყმის ცილა, რაც ხელს უწყობს ვირუსის აბსორბციას და ვირუსის მემბრანის მასპინძლის უჯრედის მემბრანასთან შერწყმას, შესაბამისად.[13] გარსი შედგება ორფენიანი ლიპიდური მემბრანისგან, რაც ვირუსს მგრძნობიარეს ხდის ეთერისა და ალკოჰოლური სადეზინფექციო საშუალებების მიმართ.[2]
აღწერილია ყბაყურას ვირუსის თორმეტი გენოტიპი, მითითებულია A-დან N-მდე (E შეტანილია C-ში და M შეტანილია K-ში). მათი პრევალენტობა განსხვავდება გეოგრაფიული მდებარეობის მიხედვით.[13] ადამიანი ყბაყურის ერთადერთი ბუნებრივი მასპინძელია.[2]
პათოფიზიოლოგია
გავრცელება ხდება რესპირატორული წვეთების, პირდაპირი კონტაქტის ან დაბინძურებული ფომიტების მეშვეობით. ინკუბაციური პერიოდი, როგორც წესი, მერყეობს 14-18 დღის განმავლობაში, ხოლო პიკი ვლინდება სიმპტომების დაწყებამდე 1-2 დღით ადრე. ვირუსის გამოყოფა გამოვლინდა ნერწყვში ჯერ კიდევ 7 დღით ადრე და კლინიკური სიმპტომების გამოვლენიდან 9 დღემდე. როგორც ჩანს, ვაქცინაციის სტატუსი არ ახდენს გავლენას ვირუსის გამოყოფის ხანგრძლივობაზე.[2]
ვირუსის რეპლიკაციის პირველადი ადგილი არის ზედა სასუნთქი გზების ეპითელიუმი; ზოგჯერ ინფექცია ლოკალიზებულია სასუნთქ გზებზე. როგორც წესი, ვირუსი სწრაფად ვრცელდება ადგილობრივ ლიმფოიდურ ქსოვილში, რაც იწვევს ვირემიას და საშუალებას აძლევს ვირუსს გადაადგილდეს სხეულის შორეულ ნაწილებში. ინფიცირებული მონონუკლეარული უჯრედები ასევე ხელს უწყობს ვირუსის გავრცელებას.[2] ყბაყურას ვირუსს აღენიშნება აფინურობა ჯირკვლოვანი ეპითელიუმის მიმართ; ვირუსი ხშირად ვრცელდება ყბაყურა ჯირკვლის სადინრის ეპითელიუმში, სადაც იწვევს ინტერსტიციულ შეშუპებას, ადგილობრივ ანთებას და ყბაყურა ჯირკვლის მტკივნეულ შეშუპებას.[2]
როგორც წესი, ყბაყურის ინფექცია უზრუნველყოფს სიცოცხლის განმავლობაში იმუნიტეტს, თუმცა შემთხვევების 1%-დან 2%-მდე ითვლება განმეორებით ინფექციად.
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას